۱. رخ جنوبی آناپورنا یکی از دشوارترین مسیرهای کوهنوردی دنیا را دارد، قله آناپورنا از سمت جنوبی بسیار به ندرت صعود شده است. سال ۲۰۱۳ یولی اشتک(ماشین سوئیسی) به همراه دن بویی کانادایی برای صعود از رخ جنوبی آناپورنا به منطقه سفر کردند، آن دو نفر فقط تا ۶۱۰۰ متری صعود کرده بودند که دن بویی بیمار شد و در چند روزی در کمپ اصلی ماند. اشتک به عوامل کمپ اصلی از جمله دوستش تنجی شرپا می‌گوید که به تنهایی کمی بالاتر صعود می‌کند و روز بعد باز خواهد گشت. او بسیار سبک، با کاپشن پر سبک، چند پیچ یخ، طناب ۶ میلی‌متر، یک کاپشن پلار، دو دستکش، یک چادر، یک اجاق و مقداری شکلات انرژی بار و بدون کیسه خواب به سمت بالا حرکت می‌کند.

۲. ۲۸ ساعت بعد دن بویی و تنجی شرپا او را می‌بینند که به سمت کمپ اصلی می‌آید و با یک لیوان چای به استقبال او می‌روند، اشتک می‌گوید که به قله آناپورنا صعود کرده است. خبر به سرعت در دنیا می‌پیچد، در آن زمان بدون شک او مرد شماره یک کوهنوردی جهان بود، رسانه‌ها دستاورد صعود او را خیره کننده می‌دانند و او مانند یک ابرقهرمان در رسانه‌ها مطرح و مطرح‌تر می‌شود.

۳. سال ۲۰۱۴ صعود انفرادی اشتک نامزد دریافت کلنگ طلایی سال می‌شود و اینجا دقیقا زمانی بود که منتقدان و کوهنوردان مطرحی از سراسر دنیا علیه او جبهه گرفتند، انتقادها به حدی گسترده بود که حتی در بین هیات داوران جشنواره کلنگ طلایی نیز اختلاف وجود داشت و تلاش شد تا به طور کل نامزدی اشتک برای این صعود لغو شود اما در نهایت هیات داوران کلنگ طلایی سال را به اشتک اهدا کرد اما انتقاد‌ها بر سر چه بود؟

۴. اشتک هیچ مدرکی برای اثبات صعودش نداشت، او ادعا کرد دوربینش در حین صعود بر اثر یک بهمن کوچک ازبین رفته و دستگاه جی‌پی‌اس هم در حین مسیر از کار افتاده، تنها مدرک حرف تنجی شرپا بود که گفت حوالی ساعت ۲۳ نور هدلامپ اشتک را در حوالی ۲۰۰ متر پایین‌تر از قله دیده، اشتک گفت ساعت ۱:۳۰ بامداد به قله آناپورنا رسیده اما هیچ مدرکی برای یکی از تاریخی‌ترین صعودهای کوهنوردی وجود نداشت، اشتک در مصاحبه با هیات داوران جشنواره گفت من هیچ مدرکی برای تائید صعودم ندارم اما شما باید به حرف من ایمان بیاورید

یولی اشتک در حال صعود انفرادی از رخ جنوبی آناپورنا – اکتبر 2013

۵. سال ۲۰۱۵ آقای رادولف پاپیر یکی از مطرح‌ترین‌منتقدین و نویسندگان دنیای کوهنوردی برای حدود دو سال تمام جزئیات صعود یولی اشتک را بررسی می‌کند از جمله چند مصاحبه با خود یولی اشتک که به گفته آقای پاپیر بعد از مصاحبه آخر و درگیری کلامی اشتک دیگر به سوالات من در مورد صعود آناپورنا پاسخ نداد. بعد از حادثه مرگ اشتک در سال ۲۰۱۷ و با فشار رسانه‌ها و حامیان مالی، بررسی صعود آناپورنای او نیز متوقف شد اما بخش قابل توجهی از کوهنوردان و منتقدین کوهنوردی همچنان بر این عقیده بودند که این صعود هرگز انجام نشده است.

<داستان مرگ یولی اشتک را اینجا بخوانید>

۶. سال ۲۰۱۱ اشتک به شکل انفرادی به قله شیشاپانگما صعود کرد، صعودی که به اهمیت رخ جنوبی آناپورنا نبود اما در آن صعود هم اشتک هیچ مدرکی ارائه نکرد. به گفته آقای پاپیر، اشتک هم جی‌پی‌اس داشت و هم یک ساعت سونتو از طرف شرکت سونتو که یکی از حامیان مالی او بود اما به طرز عجیبی او از ثبت مسیر امتناع کرد. او گفت که به دلیل پر شدن حافظه ساعت نتوانسته روز قله را ثبت کند و فراموش کرده محل قله را روی دستگاه جی‌پی‌اس ثبت کند.

۷. سوال این است، آیا اشتک دروغ گفت؟ آقای پاپیر می‌گوید من بعد از سالها تحقیق شک ندارم که او حداقل در مورد صعود شیشاپانگما دروغ گفته است، اما نمی‌توانم به طور قطع صعود او به آناپورنا را رد کنم چرا که اساسا اشتک هیچ مدرکی ارائه نکرده که بشود آن را رد یا تائید کرد. او می‌گوید از اینگونه صعودها در بهترین حالت باید با برچسب “مورد مناقشه” یاد شود اما کسی که یکبار دروغ گفته می‌تواند بار دوم هم دروغ بگوید

یولی اشتک در ارتفاع 6100 متر رخ جنوبی آناپورنا – عکس از دن بویی

۸. چرا کوهنوردان باید دروغ بگویند؟ از نظر آقای پاپیر دلایل زیادی وجود دارد، کوهنوردی مانند اشتک حامیان مالی متعدد و قوی داشت، شاید فشار این حامیان مالی باعث شد که او خودش را بسیار بالاتر از چیزی که بود نشان دهد، البته که او یکی از بهترین کوهنوردان دوران خودش بود، نکته بعدی قدرت، شهرت و حتی ثروتی است که بعد از اینگونه صعودها از طریق رسانه و اسپانسر به سراغ افراد می‌آید. چه کسی از این بدش می‌آید؟ نکته بعدی کمبود اکسیژن در ارتفاع است، او می‌گوید برخی کوهنوردان در سطح دریا انسان‌های بسیار آرام و متواضعی می‌باشند اما در ارتفاعات به دلیل کمبود اکسیژن می‌توانند تصمیم‌های هیجانی و عجیبی بگیرند

۹. بعد از این مناقشه هیات داوران جشنواره کلنگ طلایی تصمیم گرفت “ارائه مدرک مستند از صعود” نیز باید جز شرایط صعودهای برگزیده باشد
.
<آشنایی با یولی اشتک>

<بخشی از مصاحبه آقای دادولف پاپیر را اینجا بخوانید>