یکی از روش‌های صعودهای زمستانی که در ایران بسیار پر طرفدار است روش صعود با بارگذاری است، شما برخی از موادغذایی و تجهیزات صعودتان در زمستان( معمولا همه مواد غذایی و بخش بزرگی از تجهیزات) را چند ماه قبل در پاییز و تابستان جایی در کوهستان دپو می‌کنید و در زمستان به آن می‌رسید و از آن‌ها استفاده می‌کنید اما سوال مهم اینجاست آیا این نوع سبک صعود در کوهنوردی روز دنیا هم انجام می‌شود؟

دو روش صعود در کوهنوردی جهان مرسوم است، روش اول که دنیا و جامعه کوهنوردی در صعودهای شاخص به آن توجه می‌کند یعنی سبک آلپی و سبکبار که با کمترین تجهیزات در کمترین زمان ممکن با کمترین پشتیبانی و نفرات انجام می‌شود و روش کپسوله که با امکانات بسیار زیاد با کمپ‌های متعدد در مدت طولانی انجام می‌شود اما در هیچ کدام از این دو روش بار و تجهیزاتی از قبل به قصد صعود در موعد مقرر در کوهستان دپو نمی‌شود. سال‌ها قبلی به یک صعود زمستانی که جز صعودهای برتر داخل کشور شده بود انتقاد شد که نقاط دشوار مسیر را از قبل در پاییز و تابستان با طناب ثابت تسهیل کرده‌اند اما آیا بارگذاری نیز نوعی تسهیل صعود نیست؟ کوهنوردی فوتبال و والیبال نیست که قوانین مشخص داشته باشد اما چیزی به اسم رسم یا عرف کوهنوردی وجود دارد.

چند سال قبل آقای کالین اوبرادی طی ۵۹ روز به طور کامل و به شکل پیاده و انفرادی از جنوبگان عبور کرد و بعد از یک قرن تلاش اولین نفری شد که این کار را به شکل انفرادی و با ادعای بدون کمک، پشتیبان و بارگذاری انجام داد. اوبرادی تمام تجهیزات ۵۹ روزش را خودش توسط سورتمه ای که به پشت بسته بود حمل کرد. چند سال قبل تر آقای هنری ورزلی در این راه جان خودش را هم از دست داد، ورزلی زمانی که به ۹۰ درجه جنوبی(قط جنوب) رسید حتی حاضر نشد وارد پایگاه‌های دائمی مستقر در آن نقطه شود و حتی حاضر نشد یک لیوان قهوه داغ را از آن ها قبول کند و شب را درون چادرش خوابید چراکه عقیده داشت با این کار پیمایش او خدشه دار می‌شود و از ارزشش کاسته.
البته بعد ها همین هم شد و پیمایش آقای اوبرادی زیر  سوال رفت، چراکه او نیمی از مسیر را از جایی که موسوم به بزرگراه جنوبگان است پیمایش کرد. این مسیری ایمن شده توسط آمریکایی ها است که با پرچم علامت گذاری شده و شکاف های یخی که خطرناک ترین بخش پیمایش ها در جنوبگانند، در آن مسیر پر شده است.

سیمونه مورو در تعریف صعود زمستانی خود می گوید: صعودی زمستانی است که آغازش در زمستان و پایانش نیز در زمستان باشد. آقای مورو عقیده دارد حتی باید برپایی کمپ اصلی در کوه ها برای انجام صعود زمستانی بعد از آغاز زمستان انجام بگیرد. بنابراین طبق تعاریف بارگذاری در کوهنوردی هم نوعی تسهیل صعود است و هم نقطه شروع یک صعود زمستانی است که معمولا در پاییز یا تابستان است.صعود زمستانی کاری سخت و دشوار است، اما آیا ما باید راه را برای خودمان تسهیل کنیم یا خودمان را برای صعود قوی‌تر؟ عرف کوهنوردی می‌گوید به هر روشی که صعود می‌کنید تمام بار و تجهیزات صعود شما باید در همان برنامه وارد منطقه شود و نه چند ماه قبل در شرایط ایده‌آل، مگر می‌شود ادعاهایی مثل “اولین صعود زمستانی” یا “صعود زمستانی” یک کوه را داشت ولی مقدمات مهم صعود را در فصلی غیر از زمستان انجام داد؟

ما باید کوهستان را همانگونه که هست بپذیریم و خودمان را با آن تطبیق دهیم و نه کوهستان را با خودمان