زمانی که گروه جورج مالوری و همراهانش در دهه بیست میلادی به قصد صعود کوه اورست به تبت رفتند، شاید هرگز تصورش را نمی کردند که دسترسی به کوهی بس بلند و سرکش که برای آن ها دست نیافتنی بود روزی بسیار سهل و آسان شود. دهه پنجاه میلادی کوه های هشت هزاری جهان یکی پس از دیگری صعود شدند اما عصر طلایی کوهنوردی شاید از دهه 70 تا اواخر 90 بود که کارهایی بزرگ و دست نیافتنی در قالب گروه های غیر نپالی انجام شد. مسیرهای نو، صعودهای زمستانی؛ صعودهای انفرادی، صعودهای آلپی و صعودهای بدون استفاده از اکسیژن که همگی در حد فوق العاده ای در آن سالها انجام شد.

در آن سال ها نپالی ها و محلی ها صرفا خدمات دهنده به اروپایی ها برای کارهای پایین مرتبه در کوهستان بودند مانند حمل بار و آشپزی و حفظ امنیت کوهنوردان خارجی اما کم کم نپالی ها( و تا حدود کمتری پاکستانی ها) از 2000 به بعد از خدمات دهنده به اروپائیان به راهنمایان و کمک کننده به آنها در صعود تبدیل شدند طوری که دیگر صعود بدون وجود نپالی ها که خود را شرپا می نامیدند غیر ممکن بود. سال ها است که صعود به هشت‌هزاری‌ها از شکل سنتی خود خارج شده است و به یک کار تجاری تبدیل شده است. زمانی صعود به یک هشت هزاری جز شاخص ترین کارهای کوهنوردی بود اما با پیشرفت علم و تجریه و قدرت نپالی ها امروزه حتی برای رسیدن به کوه های هشت هزاری نیاز نیست که یک کوهنورد حرفه ای باشید. نپالی ها با تاسیس شرکت های گردشگری کوهستان سالهاست که امر صعود به کوه های بلند دنیا را تا حد بسیار زیادی تسهیل کرده اند  و در کنار این درآمد ارزی مهمی را برای خود و بسیاری از مردم در کشورشان فراهم کرده اند. آنها تمام خدمات لازم را به شما ارائه می دهند، تمام کوه را با طناب ثابت گذاری می کنند، گذرگاه های سخت را برایتان ایمن می کنند، در کمپ ها برایتان انواع شرایط استقرار را فراهم می کنند و هر آنچه که شما نیاز دارید در خدمتتان است، امداد با هلیکوپتر نیز آماده است. ماسک اکسیژن کمکی را با صورت بزنید و یومار خود را به درون طناب ثابت بگذارید، همه چه فراهم است از اینجا به بعد کافیست فقط توان قدم برداشتن را داشته باشید. امروزه صعود به کوه های هشت هزاری در درجه اول فقط منوط به داشتن پول است و هرچه پول بیشتری بپردازید، راحت تر صعود می کنید. سالها است که با این اصل شاهد ورود کوهنوردان متمول اروپایی و آمریکایی و اعراب به هشت هزاری ها هستیم. صعود به کوه های هشت هزاری سال هاست که از فرم ماجراجویی خود خارج شده است و صرفا یک کار تجاری است حتی نپالی ها هم دیگر به خارجی هایی که برای صعود به کوه ها آمده اند نیم گویند کوهنورد، آنها را “مشتری” خود حساب می کنند.

در زیر شما نرخ صعود به 14 کوه هشت هزاری را مشاهده می کنید:

اورست ۴۰.۰۰۰ دلار تا ۸۰.۰۰۰ دلار (70.000 USD تا 345.000 USD)*

کی‌دو ۷.۰۰۰ تا ۲۰.۰۰۰دلار (61.000 USD)

کانگچِن‌جونگا ۱۰.۰۰۰دلار تا ۲۰.۰۰۰ دلار (44.000 USD)

لوتسه ۲۰.۰۰۰ دلار تا ۲۵.۰۰۰دلار (30.000 USD)

ماکالو ۱۵.۰۰۰دلار تا ۳۰.۰۰۰دلار (47.000 USD)

چوآیو ۱۰.۰۰۰دلار تا ۳۰.۰۰۰دلار (45.000 USD)

دائولاگیری ۱۵.۰۰۰دلار (27.000 USD)

ماناسلو ۱۲.۰۰۰دلار تا ۲۰.۰۰۰دلار (25.000 USD)

نانگاپاربات ۱۴.۰۰۰دلار تا ۲۵.۰۰۰دلار (25.000 USD)

آناپورنا ۱۸.۰۰۰دلار (25.000 USD)

گاشِربروم یک ۱۵.۰۰۰دلار تا ۲۵.۰۰۰دلار (27.000 USD)

برودپیک ۱۲.۰۰۰دلار تا ۱۵.۰۰۰دلار (30.000 USD)

گاشِربروم دو ۲۰.۰۰۰ دلار تا ۲۵.۰۰۰دلار (25.000 USD)

شیشاپانگما ۲۵.۰۰۰دلار (35.000 USD)

در مجموع ۲۳۳.۰۰۰دلار تا ۳۷۳.۰۰۰ دلار (516.000 USD تا 791.000 USD)

*قیمت های داخل پرانتز مربوط به سایت elitexped متعلق به نیرمال پورجا می باشد

این قیمت ها فقط مربوط به داخل کوهستان است. به این باید هزینه سفر  و تجهیزات هم اضافه شود

حال با یک حساب سر انگشتی ببینید که صعود به کوه های هشت هزاری دیگر فقط پول لازم دارد، باقی کارها را نپالی ها برایتان انجام می دهند شما فقط خودتان را به آنها برسانید و پول را بپردازید آن گاه به راحتی می توانید یک هشت هزاری را صعود کنید