نوشته‌ها

جایزه کلنگ طلایی

نویسنده و مترجم: مسعود فرح بخش

جایزه کلنگ طلایی معتبرترین جایزه سالانه کوهنوردی است که از سال 1991 توسط مجله فرانسوی Montagnes و انجمن فرانسوی Le  groupe de haute montagne یا به اختصار GHM به کوهنوردانی که در سرتاسر دنیا برنامه های شاخص کوهنوردی انجام می دهند اهدا می شود.

 

انجمن فرانوسوی GHM با عضویت کوهنوردان فرانسوی و سایر کوهنوردان از سرتاسر دنیا به ارتقاء سطح فنی و کیفی برنامه های آنان کمک می کند. همینطور کوهنوردان سرتاسر دنیا می توانند با همدیگر آشنا شوند و از رزومه فعالیت هایشان آگاهی پیدا کنند.

 

نامزدهای جایزه کلنگ طلایی توسط GHM و Montagnes انتخاب می شوند و هر ساله مراسمی با حضور داوران ، برگزار کنندگان مراسم و کوهنوردان از سرتاسر دنیا در شهر شامونی فرانسه و کورمایور ایتالیا برگزار می شود و جایزه کلنگ طلایی که معتبرترین جایزه دنیای کوهنوردیست به منتخبین اهدا می شود.

 

کوهنوردانی که نامزد جایزه کلنگ طلایی می شوند نه تنها می بایستی یک برنامه خاص کوهنوردی در سطح جهانی را انجام دهند بلکه باید در اجرای برنامه های خود از موارد زیر نیز پیروی کنند:

استفاده از کمترین تجهیزات و در واقع شیوه آلپی و سبک بار بودن برنامه. طبق این اصل صعود ها باید با حداقل هزینه اقتصادی انجام شود. طناب های ثابت ، اکسیژن های مکل ، باربرها ، شرپاها و سایر عوامل انسانی می بایستی کمترین نقش را داشته باشد و یا به عبارتی نقشی نداشته باشد.

پایبند بودن به ارزش های اخلاقی ، احترام به جامعه محلی ، حفظ محیط زیست و اعتقاد به روح واقعی ورزش کوهنوردی می بایستی سر منشا برنامه ها قرار گرفته باشد.

مسیر و نوع برنامه می بایست خلاقانه باشد و انجام برنامه یک نوآوری در تاریخ کوهنوردی باشد.

در انتخاب نامزدها برای داوران نه تنها ارتفاع کوه چندان اهمیتی ندارد بلکه تکیه بر مهارت ، تجربه و دانش کوهنوردی بهمراه نوآوری ، خلاقیت و درجه سختی مسیر از اهمیت بسیار بالاتری برخوردار است.

بر طبق این اصل بسیاری از صعودهای کوهنوردان از مسیرهای عادی به مرتفع ترین قلل دنیا ، امروزه کاری بسیار عادی تلقی می شود و شامل هیچ یک از گزینه های بالا برای نامزدی در جایزه کلنگ طلایی نیست.

 

مراسم جایزه کلنگ طلایی برعکس سایر مراسم های ورزشی چندان رقابتی نیست و سرشار از احساسات است. داوران در برخی از سال ها جایزه کلنگ طلایی را به بیش از یک کوهنورد و یک برنامه اهدا کردند حتی در سال 2013 جایزه کلنگ طلایی در اقدامی بی سابقه به شش برنامه مختلف کوهنوردی اهدا شد.

 

اولین جایزه کلنگ طلایی در سال 1992 به دو کوهنوردی اهل اسلونی برای 3000 متر صعود از برج جنوبی کانجن چونگا رسید.

ازسال 2009 به جز جایزه اصلی کلنگ طلایی جایزه “یک عمر فعالیت کوهنوردی” نیز برای ادای احترام به کوهنوردان قدیمی و با تجربه به آنان اهدا می شود.

اولین کوهنوردی که جایزه یک عمر فعالیت کوهنوردی را کسب کرد ، والتر بوناتی کوهنورد ، ماجراجو و نویسنده ی ایتالیایی بود .

در سال 2010 جایزه یک عمر فعالیت کوهنوردی به رینهولد مسنر اهدا شد.

مارکو پریزل کوهنورد اسلونیایی با سه بار برنده شدن این جایزه رکورد دار می باشد. وی اولین جایزه کلنگ طلایی را در سال 1992 کسب کرد و همچنین در سال های  2007 و 2014 برای بار دوم و سوم نیز این جایزه را تصاحب کرد.

اولی استک کوهنوردی توانمند سوئیسی نیز دو بار جایزه کلنگ طلایی را کسب کرده. وی در سال 2014 برای اولین صعود سولو و انفرادی رخ جنوبی آناپورنا و در سال 2009 برای اولین صعود آلپی رخ شمالی کوه  6500 متری Tengkampoche در نپال این جایزه را کسب کرد.

در سال 2009 “کی تانیگوچی” کوهنوردی ژاپنی اولین زنی بود که جایزه کلنگ طلایی را کسب کرد.

جایزه کلنگ طلایی به دلیل تغییرات در سیستم داوری در سال 2008 برگزار نشد.

Logo Piolets d'or

لوگوی جایزه معتبر کلنگ طلایی

برداشت از:

https://en.wikipedia.org/wiki/Piolet_d%27Or

http://www.pioletsdor.net/index.php/en/

http://kouheghaf.blogspot.com/2016/03/blog-post_51.html

 

استفاده از مطلب فوق فقط با ذکر نام وبسایت “بام ایران ، ۵۶۱۰ متر” مجاز است

کمپانی لسپورتیوا

نویسنده: مسعود فرح بخش

برترین کفش های کوهنوردی دنیا کجا تولید می شود؟

آشنایی با کمپانی لسپورتیوا Lasportiva

در سال 1928 “نارسیسیو دلادیو” تولیدی کوچکی در ایتالیا بنیان نهاد که بعد ها به بزرگ ترین و معروف ترین و به گفته بسیاری از کوهنوردان محبوب ترین کمپانی تولید کفش کوه بدل شد. در ابتدا این تولیدی کوچک اقدام به تولید کفش و چکمه مخصوص برای کشاورزان می کرد. با آغاز جنگ جهانی دوم این تولیدی اقدام به تهیه کفش های مخصوص کوهستان برای سربازهای ایتالیایی کرد.

بعد از اتمام جنگ سفارش های شرکت بیش از گذشته و تولیدی بزرگتر شد. کفش های تولیدی دلادیو در آن زمان با نام “Calzoleria Sportiva” وارد بازار می شد.

اما در دهه 50 و زمانی که فرانچسکو پسر نارسیسیو سکان هدایت تولیدی را به دست گرفت، به طور خاص و گسترده این تولیدی اقدام به تولید کفش کوهنوردی و اسکی کرد. با به دست گرفتن بخش عمده ای از بازار و بزرگ شدن تولیدی، فرانچسکو اقدام به تغییر نام کمپانی کرد و اینجا بود که کمپانی “Lasportiva” به شکل امروزی متولد شد. هم اینک کمپانی لسپورتیوا در شهر “زیانو” در شمال شرق ایتالیا قرار دارد.

کمپانی لسپورتیوا اقدام به تولید کفش کوهنوردی برای استفاده های مختلف از کوهپیایه های کم ارتفاع تا قلل مرتفع هیمالیا و همینطور کفش سنگ نوردی می کند. لسپورتیوا امروزه در بین کوهنوردان از مقبولیت و محبوبیت بالایی برخوردار می باشد.

امروزه کفش های تولیدی لسپورتیوا گران ترین و به گفته بسیاری از کوهنوردان با کیفیت ترین کفش های موجود در بازار می باشند.

 

وبسایت کمپانی لسپورتیوا

 

استفاده از مطلب فوق فقط با ذکر نام وبسایت “بام ایران ، ۵۶۱۰ متر” مجاز است

قله درفک از جبهه غربی روستای شیرکوه

نویسنده: مسعود فرح بخش

درفک که در گویش گیلکی «آشیانه عقاب» یا به معنای بهتر آشیانه دال(پرنده لاشخور بزرگ و با ابهت که شبیه به عقاب می باشد) معنا می‌دهد، کوهی است منفرد از رشته‌کوه البرز غربی که در عین کم‌بودن ارتفاع، یکی از جذاب‌ترین کوه‌ها برای صعودکنندگان به حساب می‌آید.

در کوهنوردی امروز جاذبه کوه ها مختص به ارتفاع آنها نمی باشد بلکه مواردی بسیاری را شامل می شود.

قله درفک علی رغم ارتفاع نه چندان زیاد(2714 متر بر اساس عدد روی جی پی اس) دارای جاذبه های فراوان می باشد.

صعود به درفک از مسیر غربی جز برنامه های سنگین کوهنوردی به حساب می آید.ارتفاع مبدا صعود در حدود 400 متر می باشد . برای رسیدن به قله می بایست بیش از 2300 متر ارتفاع گرفت(در صعود به دماوند از مسیر جنوبی 2500 متر ارتفاع می گیریم)

گذراز جنگل های انبوه و بکر هیرکانی جاذبه دیگر درفک می باشد.

ییلاق های زیبای لارنه و جیرانی و چشمه های گوارای آب جاذبه بی نظیر در کوه درفک هستند.

وجود دهانه بزرگ آتشفشانی و منحصربه‌فرد این کوه که به دلیل وسعت و متناسب بودن، محل نگهداری احشام در فصل تابستان است.

وجود غار یخی (برفی) قله که منبع آبرسانی احشام و آشامیدن ییلاق‌نشینان و خوش‌نشینان منطقه می‌باشد این غار درتمام طول سال دارای یخ و برف می باشد.

صعود به قله در فک از مسیر غربی برنامه ای است که هر کوهنوردی می بایست حداقل یکبار آنرا تجربه کند تا حس کوهنوردی ، جنگل نوردی ، طبیعت گردی و غارنوردی را به طور یکجا ارضا کند.

در این برنامه سه روزه بیش از 40 کیلومتر در حدود 25 ساعت کوهنوردی سنگین کردیم . در روز اول از لارنه تا قله تنها تیم حاضر در منطقه بودیم که در شرایط دشوار بارندگی همراه با مه سنگین داخل جنگل به مسیر خود ادامه دادیم. تمام بار 3 روز را خودمان حمل و از دادن بار به قاطر خودداری کردیم.تمامی زباله ها را به پایین انتقال دادیم.

صعود به درفک از مسیر غربی بدون راهنمای محلی مجرب و یا بدون جی پی اس به شرط آشنایی کامل کار با آن بسیار دشوار می باشد.

در صورت سفر به منطقه برای چوپان های بالا دست با بردن قرص های پا درد و کمر درد و سایر داروهای معمولی آنها را خوشحال کنید

عکس ها از مسعود فرح بخش

11113785_795777093851518_371306451348876389_n

11224693_795765783852649_8354580153512226833_n(1)

11295873_795773730518521_771766276559743022_n

11159990_795777780518116_9008057521367758498_n(1)

11224714_795775223851705_6589147467506255115_n(1)

11196220_795775927184968_5644043446352012666_n

غار یخی در ییلاق زیر قله

استفاده از مطلب فوق فقط با ذکر نام وبسایت “بام ایران ، ۵۶۱۰ متر” مجاز است

قله خلنو

نویسنده: مسعود فرح بخش

قله خلنو به ارتفاع 4380 متر (بر اساس عدد روی جی پی اس) یکی از زیبا ترین و سر سخت ترین قلل البرز مرکزی می باشد.
برای رسیدن به پای کوه باید از تهران به سمت فشم و از آنجا به سمت روستای لالان(لالون) رفت.ارتفاع مبدا 2500 متر و ارتفاع مقصد 4380 متر می باشد.
خلنو دارای جذابیت های بسیار زیادی می باشد که آنرا از سایر قلل ایران متمایز می کند:
تنگ لالون در ابتدای مسیر صعود از دیدنی های این کوه می باشد. در تنگ لالون باید چند بار از روی رودخانه لالون عبور کرد. بافت صخره ای کوه هم بسیار زیبا و دیدنی می باشد.
مسیر صعود خلنو از ابتدا تا ارتفاع حدود 3600 متری پر از چشمه های آب ، رودخانه ، برفآب و آبشار می باشد که از این نظر در بین بسیاری از کوه های ایران منحصر به فرد می باشد.
وجود چشمه ی زیبای تلخاب در مسیر صعود جذابیتی منحصر بفرد می باشد. چشمه ی تلخاب دارای آب گاز دار با طعم تلخ می باشد . آب خنک این چشمه که از بستر کوه با فشار بیرون می زند بستر اطراف این چشمه را متمایل به رنگ قرمز کرده.
آبشار زیبای لالون در ارتفاع 3400 متری به لحاظ ارتفاع قرار گیری آن از آبشار های مرتفع ایران می باشد.
تیغه های فنی و با ابهت ژاندارک در مسیر صعود جذابیتی خاص برای خلنو می باشد. برای عبوراز این تیغه ها که در ارتفاع 4200 متری قرار دارند باید یک پا را در یک سمت کوه و پای دیگر را در سمت مقابل گذاشت و به اصطلاح خر سواری کرد. (روی صخره های سوار شد) عبور از تیغه های ژاندارک و جدال با سنگ و صخره در ارتفاع بالای 4000 متر باعث پمپاژ آدرنالین در بدن می شود.
نمای زیبای دریاچه خرس چال و دره ی زیبای وارنگرود از روی قله ویژگی دیگر این کوه می باشد.
از روی قله تمامی قلل مهم البرز مرکزی به خوبی نمایان هستند. از دماوند تا علم کوه و توچال تا آزاد کوه و هیمنطور بسیاری از قلل مرتفع و مهم دیگر
قله خلنو یکی از سرسخت ترین قله های البرز می باشد. برای رسیدن به قله نیاز به حدود 14 کیلومتر کوهنوردی در مسیر رفت و همین مقدار برای برگشت است . حدود 2100 متر به صورت عمودی صعود می شود.
تمامی این ویژگی ها سبب شده تا خلنو یکی از زیباترین کوه های ایران باشد.

 

عکس از مسعود فرح بخش

 

11707551_823071691122058_1199177349357126352_n

4380 متر ارتفاع ثبت شده قله خلنو بزرگ

 

11700840_823076414454919_8638963955611977110_n

چشمه تلخاب در مسیر قله

 

11160671_823073697788524_7503604790049443602_n

آبشار لالون در ارتفاع 3400 متری

 

استفاده از مطلب فوق فقط با ذکر نام وبسایت “بام ایران ، ۵۶۱۰ متر” مجاز است

راهنمای صعود به علم کوه از مسیر جنوبی حصارچال

نویسنده: مسعود فرح بخش

راهنمای نوشتاری صعود به علم کوه از مسیر حصارچال

قله علم کوه دومین قله مرتفع ایران در استان مازندران قرار دارد. این کوه از مسیرهای مختلفی صعود می شود . مسیرهای شمالی از سمت یخچال علم چال که دیواره علم کوه در آن قرار دارد از مسیرهای دست به سنگ ، دیواره ای کاملا فنی هستند.

مسیر جنوبی از دشت حصار چال نسبت به مسیرهای دیگر علم کوه ساده تر بوده و به جهت زیبایی مسیر صعود طرفدار های زیادی دارد.

برای صعود به علم کوه از مسیرهای نرمال از هرکجای ایران باید وارد مازندارن و شهر کلاردشت شوید و از آنجا وارد رودبارک شوید.

در انتهای بخش رودبارک قرارگاه فدراسیون کوهنوردی رودبارک با تمامی امکانات رفاهی قرار دارد. بسیاری از کوهنوردان وارد قرارگاه فدراسیون رودبارک می شوند. در اینجا پارکینگ ماشین ، سرویس بهداشتی ، بوفه ، فروشگاهی کوچکی برای تهیه لوازم کوهنوردی و اتاق برای خواب و استراحت وجود دارد. البته با توجه به فصل صعود قرار گاه رودبارک ممکن است شلوغ باشد و یا ظرفیت پارکینگ و اتاق هایش تکمیل باشد که بایستی از قبل از طریق تماس هماهنگی های لازم را انجام داد.

برخی کوهنوردان برای اقامت قرارگاه ونداربن را انتخاب می کنند. قرار گاه ونداربن در ادامه جاده خاکی قرارگاه کوهنوردی رودبارک به سمت تنگ گلو و در کنار آبادی ونداربن قرار دارد. بسیاری از کوهنوردان که قصد صعود از مسیرهای دیواره و گرده آلمان ها را دارند از ونداربن برای اقامت استفاده می کنند، زیرا مسیر صعود به علم کوه از این نقطه جدا می شود.

تمامی امکانات رفاهی در ونداربن فراهم است و برای رسیدن به آن از قرارگاه کوهنوردی رودبارک می بایست حدود 10 کیلومتر جاده خاکی نسبتا همواری را با ماشین شخصی پیمود. در مسیر چند دو راهی وجود دارد که می بایست به آنها دقت کرد.

برای صعود به حصارچال چه وارد قرارگاه رودبارک و چه وارد قرارگاه ونداربن شوید ، می بایست از این نقاط با هماهنگی های لازم یک نیسان(ظرفیت تا 12 نفر) و یا یک لندرور(ظرفیت تا 6 نفر) را هماهنگ کنید تا گروهتان را به ابتدای تنگ گلو برساند. ماشین را در ونداربن یا رودبارک می توان به راحتی هماهنگ کرد.

از قرارگاه کوهنوردی رودبارک حدود یک ساعت و نیم راه خاکی و ناهموار تا ابتدای تنگ گلو وجود دارد. پیمودن این مسیر با ماشین های معمولی به هیچ وجه توصیه نمی شود.

این جاده از اواسط پاییز تا اواخر بهار به دلیل بارش برف و باران و سیلاب های منطقه و بهمن مسدود است و می بایست از مسیرهای دیگر برای صعود به علم کوه اقدام کرد.

بعد از پیمودن مسیر خاکی با ماشین هایی که هماهنگ شدند به ابتدای تنگ گلو یعنی ابتدای مسیر کوهنوردی علم کوه می رسیم.

از اینجا تا دشت حصارچال از مسیر تنگ گلو عبور می کنیم. پاکوب در مسیر تنگ گلو کاملا مشخص است. یک بار باید از روی عرض رودخانه عبور کرد که پلی چوبی در این محل نصب شده که برای عبور از آن بایستی دقت کرد.

در تنگ گلو معمولا مه وجود دارد لذا بایستی در هنگام کوهپیمایی و برای گام برداشتن در مسیر پاکوب دقت کرد. قسمت عمده تنگ گلو رودخانه در سمت چپ شما قرار دارد. در ابتدای مسیر تنگ گلو رودخانه در سمت راست شما قرار دارد و بعد از عبور از پل چوبی در ادامه مسیر رودخانه در سمت چپ قرار می گیرد.

بعد از حدود دو ساعت کوهنوردی وارد دشت زیبای حصارچال می شویم. این دشت به راستی یکی از زیبا ترین دشت های ایران در ارتفاع 3400 متری است. در سرتاسر دشت آب وجود دارد.

دشت حصار چال دور تا دورش بوسیله کوه های 4000 متری احاطه شده از این رو آب و هوایی سرد دارد.

از دشت قله علم کوه مشخص نیست . یکی از نماد های دشت حصار چال قله مناره است که به جهت شکل خاصش جلوه ی زیبایی به دشت داده و به راحتی قابل تشخیص است. اگر رو به قله مناره بایستید ، مسیر پاکوب قله تقریبا در سمت راست شما می شود و قله بین مناره و سمت راست شماست.

اکثر گروه های کوهنوردی طوری زمان بندی می کنند که شب را  در دشت بمانند. جا برای چادر زدن بسیار است و آب هم به وفور یافت می شود.

معمولا اگر ساعت 8 صبح از قرارگاه رودبارک حرکت کنید تا قبل از 3 بعد  از ظهر در حصار چال هستید و می توانید به گشت و گذار در دشت ، استراحت و عکاسی بپردازید.

صبح روز بعد اگر گروهی هستید که با سرعتی معمولی کوهپیمایی می کنید ساعت 7 صبح زمان مناسبی برای شروع کوهپیمایی به سمت قله است. هم استراحت کافی کرده اید و هم در سرمای زیاد صبح کوهنوردی نمی کنید. از اینجا با یک کوله سبک ، مقداری غذای مقوی و حدود دو تا سه لیتر آب به سمت قله حرکت می کنید. مسیرپاکوب مشخص است اما به جهت اینکه اغلب اوقات در منطقه مه وجود دارد بایستی نهایت دقت را کرد. بهتر است برای بار اول با یک شخص آشنا به مسیر همراه شوید.

با سرعت معمولی بین 4 تا 6 ساعت زمان برای رسیدن به قله وقت نیاز است. قله به شرط اینکه مه نباشد و هوا مساعد باشد در یک تا  دو ساعت آخر مسیر مشخص است .

زمانیکه به قله می رسید می توانید از مسیر شن اسکی فرود بیاید اما در صورت شلوغی مسیر در تابستان به دلیل ریزش سنگ از بالا دست و مسیر صعود این مسیر شن اسکی نا ایمن است. همچنین در مسیر شن اسکی بایسیتی به یخچال های اطراف دقت کرد تا در صورت کافی نبودن دید به طرف آنها منحرف نشد.

از روی قله یخچال علم چال در روبرو و قله های سیاه کمان و چالون کاملا مشخص است. همینطور شاخک های علم کوه شکوه بسیار زیبایی دارند. در صورت مساعد بودن هوا آزاد کوه و دماوند نیز به خوبی نمایان هستند.

نمای روی قله به قدری زیباست که دوست دارید ساعت های روی قله بمانید اما قله علم کوه به جهت شکل خاص خود چندان جای نشستن و ایستادن ندارد. روی قله این نکته را فراموش نکنید که زیر پایتان دومین دیواره مرتفع ایران قرار دارد پس سعی کنید زیاد به پرتگاه نزدیک نشوید و کاملا دقت کنید که سنگی از زیر پای شما به سمت دیواره سرازیر نشود.

حال باید به حصار چال بازگردید. برخی کوهنوردان یک شب دیگر در اینجا استراحت می کنند و برخی بلافاصله با جمع آوری وسایل به سمت تنگ گلو سرازیر می شوند. در هر دو صورت باید با راننده ای که شما را به ابتدای تنگ گلو آورد هماهنگ کنید تا برای بازگرداندن شما به رودبارک یا ونداربن آماده باشد. اگر همان روز صعود قصد بازگشت دارید معمولا بین ساعت 5 عصر تا 7 عصر با راننده برای بازگشت هماهنگ کنید.

بعد از ورود به رودبارک یا ونداربن برنامه کوهنوردی شما در دومین قله مرتفع و یکی از زیباترین قله های ایران به پایان می رسد اما خاطره ی آن برای همیشه در ذهنتان باقی می ماند.

 

عکس از مسعود فرح بخش

 

 

10305960_643607099068519_6532932169839320001_n

قرارگاه کوهنوردی رودبارک

10403205_643608135735082_6007298799174965055_n

آبادی ونداربن در مسیر

1901400_643609769068252_8978954259383007884_n

پل چوبی در تنگ گلو کگه باید از روی آن عبور کرد

10592854_643611022401460_8343645603897444764_n

دشت حصار چال ، و قله مناره در روبرو

10552538_643612569067972_2409457753121996065_n

نمای روی قله علم کوه ، در روبروه یخچال علم چال در پایین ، شانه کوه در سمت چپ و قله سیاه کمان و چالون با خط الراس بینشان کاملا مشخص است. در سمپ چپ تصویر هم قله تخت سلیمان است که در عکس مشخص نیست

 

استفاده از مطلب فوق فقط با ذکر نام وبسایت “بام ایران ، ۵۶۱۰ متر” مجاز است

اولین صعودهای دماوند

نویسنده: مسعود فرح بخش

10339770_610890629006833_60442386461351937_n

قله دماوند از دشت آزو ، عکس از مسعود فرح بخش

آیا تاریخچه صعود به دماوند را می دانید؟
دماوند بلندترین کوه ایران همواره در فصول مختلف مورد توجه کوهنوردان می باشد و هرسال صعود های بسیاری بر روی آن انجام می شود. اما تاریخچه صعود به دماوند مربوط به چه زمانیست و اولین ها بر روی دماوند چه کسانی بودند؟بسیاری از ما می دانیم اولین صعود بر روی اورست توسط چه کسی انجام شد ، اما آیا می دانیم اولین صعود بر روی دماوند چه زمانی و توسط چه کسی انجام شد؟
یکی از قدیمی ترین تلاش های مستند بر روی دماوند به “ابودلف(Abu Dolaf)” جغرافی دان عرب مربوط می شود که در سال 341 هجری قمری (بیش از هزار سال پیش) بخشی از دماوند را صعود کرد. ابودلف با اینکه به قله نرسید اما طبق گفته های وی چشمه ای بزرگی یافته که در اطراف آن گوگردهای سنگ شده موجود بود.
ناصر خسرو در سفرنامه خود درباره دماوند اینطور نوشته است: گویند بر سر دماوند چاهی است که نوشادر و کبریت (گوگرد) از آن گیرند. صاحب آثار “البلاد و اخبار العباد ” با نقل قولی دست دوم می‌گوید که عدّه‌ای از اهالی آن نواحی می‌گفته‌اند که در طی پنج روز و پنج شب به قلهٔ دماوند رسیده‌اند و قلهٔ آن را مسطح با مساحت صد جریب یافته‌اند گرچه از دور به مخروط می‌ماند.
تمامی این نوشته ها نشان دهنده این موضوع است که ظاهرا اولین صعود های دماوند مربوط به بیش از هزار سال قبل می باشند.
اما در حدود سال های 1793 تا 1798 اولین تلاش های اروپائیان بر روی دماوند انجام شد. “الیوی” یک استاد علوم طبیعی و اهل فرانسه بود که از سوی دولت فرانسه برای انجام ماموریت عازم ایران شد. او در سال 1798 اقدام به صعود دماوند کرد اما او هم موفق نشد خود را به قله برساند. او پس از بالا رفتن از حدود یک سوم کوه به تکه های سنگ های گوگردی برخورد کرده و اینطور نوشته: صخره های وحشتناک بزرگ سیاه آتشفشان به شکل ستون های منظم پنج ضلعی
اما اولین صعود مستند و موفق به کوه دماوند به سال 1837 مربوط می شود.تیلور تامسون اولین شخصی بود که به دماوند صعود کرد و اولین شب مانی بر روی قله را انجام داد.تامپسون از روی قله اقدام به جمع آوری گوگرد کرد ، البته صعود تامپسون با کمک ایرانیان انجام شد.
نخستين صعود مستند ايرانیان به قلۀ دماوند، درسال 1857 ميلادی انجام شد كه تيم سرهنگ محمد صادق‌خان قاجار، ارتفاع قله را 6613 ذرع تعيين كرد.
اولین شب مانی ایرانیان بر روی قله مربوط به گروه گروه ايرانی كربلايی اسدالله در بیش از 130 سال پیش می باشد.
اولین تلاش زمستانی بر روی قله مربوط به “ژاک دمورگان” بود ، دمورگان نیز فرانسوی بود و برای انجام امور باستان شناسی از سوی دولت فرانسه عازم ایران شده بود. وی در زمستان سال 1889 توانست تا ارتفاع 5300 متری صعود کنید. تلاش دمورگان و ارتفاع صعود وی با توجه به تاریخ آن دارای اهمیت بسیار در تاریخ کوهنوردی می باشد.
با توجه به اینکه ظاهرا صعودهای موفق و غیر مستندی در بیش از هزار سال قبل به قله دماوند صورت گرفته این صعود ها از نظر تاریخچه کوهنوردی بسیار حائز اهمیت می باشند و همینطور صعودهایی که بین سال های 1837 تا پایان 1900 بر روی دماوند انجام شده هر یک دارای اهمیت بسیار زیاد می باشند.

800px-Damavand_summit

عکس قله دماوند از ایستگاه فضایی بین المللی ، عکس از ناسا

منابع:

ویکیپدیا ، سایت دماوندکوه ، سایت summitpost

 

استفاده از مطلب فوق فقط با ذکر نام وبسایت “بام ایران ، ۵۶۱۰ متر” مجاز است

6 دیواره بزرگ شمالی در آلپ

مترجم و نویسنده: مسعود فرح بخش

در دنياي کوهنوردي ، کوهستان ها با ارزش هاي گوناگون تقسيم و طبقه بندي مي شوند.

ارتفاع ، درجه ي فني ، مکان جغرافيايي ، رشته کوه و … از مواردي هستند که باعث طبقه بندي کوه ها و وجه تمايز آنها مي شوند.

 

زمانيکه بحث درجه ي فني بودن کوه ها لحاظ مي شود بدون شک کوهستان آلپ در اين طبقه بندي حرف هاي زيادي براي گفتن خواهد داشت.

در آلپ 6 ديواره در جبهه شمالي کوه هايش قرار دارند که نسبت به قسمت هاي ديگر مشکل تر و مرتفع تر مي باشند.

 

به اين شش ديواره ” شش ديواره ي شمالي کلاسيک” يا شش ديوره شمالي آلپ گفته مي شود که صعود آنها براي کوهنوردان فني کار از اهميت بالايي برخوردار است و صعود هريک نياز به تمرينات زياد و شرايط خاص خودش را دارد.

 

صعود به تمام اين ديواره هاي شمالي از چالش هاي دنياي کوهنوردي فني در آلپ مي باشد تلاشي که سرانجام در سال 1954 کوهنوردان اروپايي موفق به انجام اين کار شدند.

اين 6 ديواره عبارتند از :

 

Tre Cime di Lavaredo 2999 m

Eiger 3970 m

Grandes Jorasses 4208 m

Matterhorn 4478 m

Petit Dru 3754 m

Piz Badile 3308 m

 

به لحاظ درجه سختي سه ديواره ي شمالي ايگر ، ماترهورن و گراندس خوراسس مشکل تر از سه ديواره ي ديگر مي باشند از اينرو به ” سه گانه  ها ” مشهور هستند. صعود به اين سه گانه ها کاري دشوار در دنياي کوهنوردي مي باشد.

800px-Cima_grande

دیواره شمالی The Tre Cime di Lavaredo(به ایتالیایی) در شمال ایتالیا که آلمانها به آن Drei Zinnen نیز می گویند

eiger

دیواره شمالی ایگر از مشکل ترین مسیرهای دیواره نوردی در دنیا

GrandesJorasses

دیواره شمالی گرند خوراسس

Matterhorn_-_North_face_crop

دیواره شمالی ماترهورن

800px-petit Drus_-_North_face

دیواره شمالی Petit Dru

Badile

دیواره شمالی Piz Badile در مرز سوئیس و ایتالیا

منبع:

https://en.wikipedia.org/wiki/Great_north_faces_of_the_Alps

 

استفاده از مطلب فوق فقط با ذکر نام وبسایت “بام ایران ، ۵۶۱۰ متر” مجاز است
 

نوشاخ ، بام افغانستان

کوه سرسخت نوشاخ دومین کوه مرتفع در رشته کوه هندوکش(بعد از کوه تیریچ میر) و بلندترین کوه کشور افغانستان می باشد.

نوشاخ با 7492 متر ارتفاع ، پنجاه و دومین کوه مرتفع دنیا و جز کوه های 7000 متری سرسخت می باشد. رخ غربی و شمالی این کوه در استان بدخشان افغانستان و رخ شرقی و جنوبی آن در کشور پاکستان می باشد.

اولین صعود این کوه در سال 1960 توسط یک گروه ژاپنی انجام شد.

در سال 1973 آندری زاوادا و همنوردش تادیوک پیتروفسکی عضو تیم اکسپدیشن لهستان اولین صعود زمستانی این کوه را انجام دادند. این صعود زمستانی از این جهت دارای اهمیت بود که در آن زمان ، نوشاخ مرتفع ترین کوهی بود که کوهنوردان در زمستان به قله آن رسیدند و همینطور اولین صعود زمستانی یک کوه بالای 7000 متر بر روی نوشاخ انجام شد.

اولین گروه از کوهنوردان افغان در سال 2009 موفق به صعود این کوه شدند.

Exif_JPEG_PICTURE

اولین گروه کوهنوردان افغان در سال 2009 به بام کشورشان صعود کردند

 

استفاده از مطلب فوق فقط با ذکر نام وبسایت “بام ایران ، ۵۶۱۰ متر” مجاز است

مرتفع ترین کوه هایی که صعود نشدند

مترجم و نویسنده: مسعود فرح بخش

کوهنوردی یکی از خاص ترین ورزش های دنیاست. ورزشی که روح آن کمی متفاوت تر با سایر ورزش هاست. در کوهنوردی انسان وارد طبیعت بکر می شود و از نزدیک زیبایی های طبیعت را لمس می کند.

انس به طبیعت و طبیعت دوستی در ذات هر انسانی نهفته است و این نوع علاقه امروزه باعث کشش مردم به ورزش کوهنوردی می شود.این خصوصیت در کوهنوردی سبب شده هر روز تعداد علاقه مندان به این ورزش بیش از پیش شود به طوریکه امروزه  در مرتفع ترین کوه ها ترافیک کوهنوردان را شاهد هستیم که خود این امر باعث بروز مشکلات و معضل هایی می شود.

کوهنوردی به شکل امروزی از اواسط قرن هجدهم میلادی در کوه های آلپ شکل گرفت و بعد از آن کوهنوردان روز به روز به فکر پیشرفت و انجام کارهای نو و شاخص افتادند.

در اوایل قرن نوزدهم با ورود افراد غیر بومی که عمدتا بریتانیایی بودند به مناطق هیمالیا و قراقروم و نقشه برداری هایی که انجام دادند مرتفع ترین مناطق زمین ثبت و اندازه گیری شدند و در اوایل قرن بیستم پای کوهنوردان به این مناطق باز شد. مرتفع ترین قلل دنیا که همگی در مناطق هیمالیا و قراقروم هستند به نوبت از اواسط قرن بیستم صعود شدند.

کوهنوردان مختلف از سرتاسر دنیا هر ساله به این مناطق سفر می کنند و تعداد بسیاری از قله های منطقه را صعود می کنند .

امروزه تمام 14 کوه بالای هشت هزار متری توسط کوهنوردان مختلف از مسیرهای مختلف صعود شده است. به جز کوه K2 سایر کوه های هشت هزاری در فصل زمستان نیز صعود شدند. اما همه قلل مناطق هیمالیا و قراقروم سرنوشت مشابهی ندارند. برخی قللی هستند که تاکنون پای هیچ بشری به آنها باز نشده.

کاوش های باستانی نشان دهنده آن است که انسان ها در هزاران سال قبل از میلاد به قلل بالای 6000 متر در کوهستان آند صعود کردند .از این رو نمی توان به طور قطع گفت یک کوه صعود نشده اما در مورد کوه های هیمالیا و قراقروم داستان متفاوت است.

با توجه به اینکه هیچ سند و مدرکی به طور قطع در مورد مردم محلی در مورد صعود آنها به کوه ها وجود ندارد باز هم نمی توان با قطعیت نسبت به این مسئله اظهار نظر کرد. برخی از این کوه ها از زمان قدیم برای مردم محلی شناخته شده و خاص بودند و امکان این وجود دارد که در زمان های بسیار دور مردم محلی به آنها صعود کرده باند اما هیچ سند و مدرکی دال بر صعود انسان به این قلل وجود ندارد.

بنا براین باقدمه فوق ، فهرستی از پنج قله مرتفع دنیا که تاکنون پای هیچ بری به آنها باز نشده در زیر جمع آوری شده است:

 

5- کارجیانگ (Karjiang) در تبت با ارتفاع 7221 متر

Karjiang

کارجیانگ 7221 متر

این کوه در تبت و مرز با بوتان واقع شده. مسیر این کوه بسیار فنی و بسیار بهمن خیز است. تا کنون چند تلاش محدود روی آن صورت گرفته اما هرگز کسی موفق به صعود آن نشده.

4- لابوچه کانگ  (Labuche Kang III) با ارتفاع 7250 متر

Labuche_Kang_and_Shishapangma_from_Cho_Oyu

لابوچه کانگ و شیشاپانگما ، عکس از روی چوآیو

یکی از زیبا ترین قلل واقع در تبت لابوچه کانگ I می باشد. این کوه تا کنون فقط دو بار در سال های 1986 و 2010 بر روی آن تلاش شد که یک تلاش بر روی آن موفقیت آمیز بود. در سال 2010 کوهنورد آمریکایی بر روی این کوه کشته شد.

اما تا کنون هیچ تلاشی بر روی کوه لابوچه کانگ III انجام نشده و به واقع این کوه یکی از بکرترین کوه های دنیا می باشد.

3- قله شمالی کابرو(Kabru North Summit) با ارتفاع 7394 متر

Kabru2

کابرو 7394متر

مجموعه قلل کابرو در مرز بین چین و نپال و در مجاورت کانجن چونگا سومین کوه مرتفع دنیا قرار دارد. در سال 2004 یک تلاش بر روی قله ی شمالی کابرو انجام گرفت که بهمن گیر بودن مسیر سبب بازگشت کوهنوردان شد. بر روی قله جنوبی کابرو چند تلاش انجام شده که یکی از آنها موفقیت آمیز بوده ، اما قله شمالی تا کنون بکر و دست نخورده باقی مانده.

2- موچا چهیش (Muchu Chhish) با ارتفاع 7543 متر

Muchu Chhish

موچا چهیش 7543 متر

موچا چهیش واقع در قراقروم پاکستان تا کنون مرتفع ترین کوه دنیاست که به لحاظ قانونی امکان صعود کردن وجود دارد اما تاکنون صعود نشده است. مسیر این کوه فنی و بسیار بهمن خیز است. همینطور برای رسیدن به قله نیاز به یک تراورس طولانی می باشد که باعث افزایش مسافت مسیر می شود.

1- گانکار پونسوم (Gangkhar Puensum) با ارتفاع 7570 متر

Gangkhar_puensum_summit

گانکار پونسوم ، مرتفع ترین کوه صعود نشده ی دنیا

گانکار پونسوم واقع در کشور بوتان و مرز با تبت ، مرتفع ترین کوه دنیاست که تاکنون کسی بر روی قله آن پا نگذاشته است.

کشور بوتان تا سال 1983 مرزهای خود را به روی کوهنوردان برای صعود به این کوه بسته بود. بعد از آن دولت بوتان اجازه داد کوهنوردان وارد این منطقه شوند اما بنا به دلایل مذهبی هرگز اجازه نمی دهد که گروهی قله این کوه را صعود کند. مردم محلی این کوه را بسیار مقدس و جایگاه خدایان می دانند.

در سال 1999 تیمی متشکل از کوهنوردان ژاپنی بر روی این کوه تلاش کردند اما بنا به احترام مردم محلی قله کوه را صعود نکردند و فقط قله فرعی در مجاورت قله اصلی را فتح کردند. اینک دولت بوتان اجازه صعود به ارتفاع بالاتر از 6000 متر در این کوه را نمی دهد.

 

منبع:

 

استفاده از مطلب فوق فقط با ذکر نام وبسایت “بام ایران ، ۵۶۱۰ متر” مجاز است
 

مارک اینگیلیس ؛ صعود با پای مصنوعی به بام دنیا

نویسنده: مسعود فرح بخش

در سن 23 سالگی به قله ی 3700 متری صعود می کنی ، در مسیر صعود دچار حادثه می شوی ، طوفان و کولاک تو را زمین گیر می کند ، دو هفته در شرایط سخت در یک غار برفی فقط زنده می مانی ! بعد از دو هفته پیکر بی جانت پیدا می شود در حالیکه باید می مردی اما زنده ای ، در اثر سرمای شدید هر دو پایت را از بالای زانو از دست می دهی ، بعد از این تراژدی در آینده چه می کنی؟ جواب برای “مارک اینگلیس” مشخص است ؛ اورست را صعود می کنی !

مارک اینگلیس( MARK INGLIS) کوهنورد نیوزلندی و متولد 1958 در سال 1982 در کوه کوک (Mount Cook) در نیوزلند بر اثر سرمازدگی هر دو پای خود را از دست داد. او و همنوردش دو هفته ی تمام در شرایط بسیار ناگوار زنده ماندند اما این حادثه نتوانست جلوی اراده و پشتکار این مرد را بگیرد.

وی بعد از این سانحه دوباره به کوه بازگشت و در سال 2004 قله ی چوآیو را فتح کرد. وی بعد از چوآیو در سال 2006 راهی اورست شد و توانست بعنوان اولین انسان با پای مصنوعی قله ی اورست را صعود و فصل نوینی در هیمالیا باز کند.

وی در حین صعود به اورست و هنگام فرود مجددا دچار سرمازدگی شد و چند سانت دیگر از پای خود را از دست داد.

مستند” اورست ؛ فراتر از مرزها ” داستان صعود 11 نفر در شرایط دشوار به این قله است که یکی از قسمت ها مربوط به مارک اینگلیس می باشد

 

Mark_Inglis_on_Everest_Summit

مارک اینگیلیس در قله اورست

miguelitos-little-green-car-8137

مارک اینگیلیس کوهنوردی با پاهای مصنوعی

Mark-Inglis-mountain-background

 

استفاده از مطلب فوق فقط با ذکر نام وبسایت “بام ایران ، ۵۶۱۰ متر” مجاز است