نوشته‌ها
الیزابت روول؛ کوهنورد سبک آلپی
نویسنده و مترجم: مسعود فرح بخش
الیزابت روول(elisabeth revol) متولد 1980 در فرانسه است. او به دلیل سبک کوهنوردی آلپی در بین جامعه کوهنوردی شناخته شده است. او تنها زنی در جهان است که به شکل انفرادی و بدون استفاده از کپسول اکسیژن به قلل گاشربروم1، گاشربروم2 و برودپیک صعود کرده است. از رکوردهای جالب توجه دیگر که توسط او ثبت شده است فاصله 52 ساعتی صعود به قلل گاشربروم 1 و 2 بدون بازگشت به کمپ اصلی است. الیزابت اولین بار زمانی که 19 سال سن داشت همراه پدر و مادرش با کوهنوردی آشنا شد. در سال 2006 او به همراه تیم ملی کوهنوردی فرانسه به بولیوی سفر کرد و دستاورد این تیم گشایش 5 مسیر در ارتفاعات آند در کشور بولیوی بود. در همان سال او به نپال سفر کرد و مسیری جدید از رخ جنوب شرقی کوه Pharilapcha را گشایش کرد.
اما شاهکارهای کوهنوردی او از سال 2008 شروع شد. او در این سال با سفر به پاکستان در طی فقط 16 روز سه کوه هشت هزار متری برودپیک، گاشربروم 1 و گاشربروم 2 را تنها و بدون استفاده از کپسول اکسیژن صعود کرد. او در سال 2009 به همراه مارتین میناریک تا برج شرقی کوه آناپورنا صعود کرد و شرایط جوی اجازه نداد که به قله اصلی آناپورنا صعود کند. در برگشت مارتین بر اثر سقوط جان خود را از دست داد و پیکرش هرگز پیدا نشد.
الیزابت از سال 2009 تا 2013 تمام فعالیت های کوهنوردی را متوقف کرد و فقط به انجام ورزش های چندگانه پرداخت. از جمله دستاوردهای او در این چند سال قهرمانی اروپا و کسب عنوان پنجم جهان در مسابقات چندگانه در سال 2012 و قهرمانی فرانسه در سال 2013 بود. از سال 2013 پروژه اصلی او در هشت هزاری ها یعنی صعود به قله سرسخت نانگاپاربات در زمستان آغاز می شود. در زمستان 2013 الیزابت روول به همراه کوهنورد ایتالیایی دانیل ناردی در تلاشی برای رسیدن به قله نانگاپاربات تا ارتفاع 6450 متری این کوه صعود می کنند و به دلیل بدی هوا مجبور به بازگشت می شوند. در 17 ژانویه 2016 او به همراه تومک مکیویچ لهستانی به ارتفاع 7800 متری نانگاپاربات می رسند و به دلیل بدی هوا مجبور به بازگشت از 300 متری قله می شوند. این بالاترین ارتفاعی بود که کوهنوردی در بین همه 34 اکسپدیشن زمستانی قبلی بر روی نانگاپاربات به آن رسیده بود.
الیزابت درابتدای سال 2017 و در زمستان بر روی کوه ماناسلو تلاشی ناموفق را انجام داد. در همین سال او به شکل انفرادی و بدون کپسول اکسیژن به کوه لوتسه صعود کرد. در همین سال او موفق به صعود ماکالو نیز شد. او در تلاش انفرادی و بدون کپسول اکسیژن در همین سال بر روی اورست و از مسیر جنوبی از ارتفاع 8500 متر به دلیل دیر شدن زمان صعود مجبور به بازگشت شد.
او در زمستان 2018 مجددا به همراه تومک مکیویچ به نانگاپاربات برگشت. او و تومک حتی بعد از اولین صعود زمستانی نانگاپاربات توسط تیم سه نفره مورو، تکسیکن و سدپارا باز هم میل و علاقه شان را برای رسیدن به قله این کوه حفظ کردند. در جریان تلاش سرانجام الیزابت و تومک مکیویچ موفق به صعود زمستانی قله نانگاپاربات شدند. الیزابت دومین کوهنورد زن دنیاست که موفق به صعود یک هشت هزاری در زمستان شده است. در حین فرود از نانگاپاربات تومک مکیویچ جان خود را از دست داد و الیزابت نیز به دلیل یخ زدگی انگشتان دست و پا به کمک تیم امداد از ارتفاع 6000 متر به پایین بازگشت.
منبع: ویکیپدیا
استفاده از این مطلب فقط با ذکر نام و لینک “بام ایران، 5610متر” مجاز است
هفت سال در نانگاپاربات
نویسنده: مسعود فرح بخش
داستان دومین صعود زمستانی کوه نانگاپاربات برای همیشه در تاریخ کوهنوردی جهان ماندگار شد. کوهنوردی در زمستان و در ارتفاعات بالا حد نهایی تلاش و اراده بشر است و زمستان 2018 نانگاپاربات تجلی این تلاش و اراده بود. تاریخ کوهنوردی قصه ای از مردان و زنی جنگجو در کارزار سخت و سرد را فراموش نخواهد کرد. قصه ای از جنگجویان یخی که حد توان و اراده بشر را به جلو هول دادند. کوهستان قاتل، نانگاپاربات از این پس داستانی دیگر را در دل خود دارد. داستانی که در آن انسان هایی سرسخت به جدال با کوهی سرسخت تر رفتند و در پایان این کارزار عده ای اسطوره شدند و عده ای اما افسانه….
شاید زمانی که تومک مکیویچ در زمستان 2011 کوله بارش را از منزلش در لهستان به مقصد پاکستان و صعود زمستانی نانگاپاربات جمع کرد هرگز فکر نمی کرد که سرنوشت او با این کوه رقم خورده است. تومک از زمستان 2011 تا زمستان 2018 هفت تلاش بر روی این کوه انجام داد. هیچ کوهنوردی تا قبل از این به اندازه تومک بر روی یک کوه تلاش نکرد و شکست نخورد اما تومک فقط یک هدف در سر داشت و آن چیزی جز “اولین صعود زمستانی” به این کوه نبود. سه تلاش اخیر تومک مکیویچ در نانگاپاربات با کوهنورد زن قوی فرانسوی الیزابت روول انجام شد. در زمستان 2016 زمانی که تومک و الیزابت در حال تلاش بر روی نانگاپاربات بودند خبری تلخ برای تومک رقم خورد. اولین صعود زمستانی نانگاپاربات در 26 فوریه آن سال توسط سیمون مورو، آلکس تکسیکن و محمدعلی سدپارا انجام شد. تومک با وجود انتقاداتی که از صعود آنان داشت اما کسی فکر نمی کرد که مجددا به نانگاپاربات بازگردد اما زمستان 2018 او دوباره به همراه الیزابت روول به این کوه بازگشت. تومک در هفتمین تلاش خود و سومین تلاش او به همراه الیزابت روول سرانجام موفق شد که این غیر ممکن را انجام دهد. آنها در 25 ژانویه و در زمستان سرانجام به قله نانگاپاربات صعود کردند اما در برگشت شرایط برای تومک و الیزابت خوب پیش نرفت و تومک در ارتفاع 7200 متری نانگاپاربات برای همیشه به قسمتی از این کوه تبدیل شد. الیزابت روول هم در تلاشی خیره کننده و در یک عملیات امداد بی سابقه توسط دنیس اروبکو و آدام بیلیچکی به پایین منتقل شد.
تومک مکیویچ متولد 1975 در لهستان و دارای 3 فرزند است. او در نوجوانی به هروئین معتاد و در مراکز ترک اعتیاد درمان شد. اولین دستاورد جدی کوهنوردی او تراورس کوه لوگان، بلندترین کوه کانادا و دومین کوه مرتفع آمریکای شمالی در سال 2008 بود. او در سال 2009 به شکل انفرادی به کوه خانتانگری صعود کرد.
تومک مکیویچ و الیزابت روول
زمستان 2018 نانگاپاربات پایانی دراماتیک داشت، پایانی همچون صعود برادران مسنر از رخ روپال به نانگاپاربات. تومک هفت سال در نانگاپاربات در این جهنم سرد جنگید و درست زمانی که فقط چند قدم تا پایان کارزار فاصله داشت همچون گونتر مسنر برای همیشه در این کوه باقی ماند.
شاید حال الیزابت را فقط رینهولد مسنر درک کند… اینکه دو نفری در راه هدف تلاش کنی اما در نهایت خودت تنها بازگردی با دستاوردی که نمی دانی آیا پیروزی است یا شکست…
استفاده از مطلب فوق فقط با ذکر نام و لینک وبسایت “بام ایران؛ 5610متر” مجاز است
سقوط به اعماق k2
نویسنده: مسعود فرح بخش
در 10 ژوئیه 1986 کوهنورد نامدار لهستانی “تادوش پیتروفسکی” (Tadeusz Piotrowski) بعد از صعود قله k2 و در حین فرود بر اثر سقوط جان خود را از دست داد. او که در هنگام مرگ 46 سال سن داشت یکی از بهترین کوهنوردان تاریخ کوهنوردی است.
شاید بتوان صعود زمستانی نوشاخ افغانستان به ارتفاع 7492 متر در سال 1973 به همره آندری زاوادا را شاخص ترین کار کوهنوردی پیتروفسکی و یکی از کارهای شاخص دنیای کوهنوردی نام برد. در آن سال نوشاخ اولین قله هفت هزار متری و بلندترین قله جهان بود که در زمستان صعود شد. صعودی که هرگز در تاریخ کوهنوردی تکرار نشد!
بسیاری صعودهای زمستانی دیگر در آلپ و صعود قلل تیریچ میر و راکاپوشی از دیگر صعودهای مهم پیتروفسکی بود.
در سال 1986 پیتروفسکی در حین اجرای برنامه ای جان خود را از دست داد که نه تنها شاخص ترین برنامه کوهنوردی او بود بلکه تا به امروز از آن اکسپدیشن به عنوان یکی از به یادماندنی ترین صعودهای همه دوران های کوهنوردی یاد می شود.
در 8 ژوئیه 1986 پیتروفسکی به همراه همنورد نام آشنایش یرزی کوکوچکا موفق به صعود کوه سرسخت k2 از مسیر بسیار دشوار و بسیار خطرناک دیواره جنوبی این کوه شد. مسیری که به “مسیر لهستانی ها” در k2 مشهور شد و رینهولد مسنر کوهنورد مشهور دنیا از آن به عنوان “مسیر خودکشی” یاد کرد. این صعود نفس گیر نه تنها هرگز در تاریخ کوهنوردی دنیا تکرار نشد بلکه حتی هیچ کوهنورد دیگری بر روی این مسیر مجدد تلاش نکرد.
تادوش پیتروفسکی(چپ) و یرزی کوکوچکا(راست)
دو روز بعد از لمس قله k2، پیتروفسکی و کوکوچکا در حال فرود از یال آبروزی بودند که ناگهان در ارتفاع 7900 متری کرامپون ها یا همان یخ شکن های کفش پیتروفسکی از پایش جدا می شود و این نابغه کوهنوردی برای همیشه در اعماق کوه k2 آرام می گیرد.
پیتروفسکی در طول دوران حیاتش برای دستاوردهای ورزشی اش 4 بار بالاترین مدال ورزشی کشور لهستان را کسب کرد.
منبع: ویکیپدیا
استفاده از مطلب فوق فقط با ذکر نام وبسایت “بام ایران ، ۵۶۱۰ متر” مجاز است
لیلا پیک ؛ نیزه ای در دل آسمان
نویسنده: مسعود فرح بخش
لیلا پیک یا به انگلیسی Laila peak اگر نگوییم یکی از زیبا ترین کوه های جهان است بی شک از زیباترین کوه های پاکستان و منطقه قراقروم است. شکل خاص و متمایز لیلا پیک باعث می شود که در میان انبوه کوه های سر به فلک کشیده منطقه قراقروم کاملا متمایز باشد.
لیلا پیک از رخ غربی به شکل یک سطح یخی با شیبی بیش از 45 درجه تا نوک قله امتداد دارد و در طرف مقابل 1500 متر دیواره عمودی در انتظار کوهنوردان است و از دور مشابه نیزه ای نوک تیز که در دل آسمان فرو رفته است. این کوه زیبا در دره ی هوشی در نزدیکی یخچال گوندوگرو در محدوده کوهستان قراقروم در استان گیلگیت پاکستان واقع شده است. این منطقه محل عبور کوهنوردانی است که عازم کوه های هشت هزاری قراقروم می شوند و همه آنها در اولین مواجهه با این کوه زیبا ، چشم از آن بر نمی دارند.
برای قله این کوه ارتفاعات مختلفی تا کنون ذکر شده است اما به نظر میرسد قابل استناد ترین آنها ارتفاع 6096 متری باشد که در سال 2003 اندازه گیری شد.
مانند بسیاری دیگر از کوه های سر به فلک کشیده و عمدتا مشکل منطقه قراقروم که در حد فاصل دهه 80 و 90 میلادی صعود شدند ، لیلا پیک نیز برای بار اول در سال 1987 از رخ غربی توسط چهار کوهنورد بریتانیایی به شکل غیر قانونی و بدون مجوز از دولت پاکستان صعود شد. صعود غیر قانونی کوه های منطقه پاکستان در آن زمان تقریبا امری عادی در بین کوهنوردان بود.
در سال 1993 گروه آلمانی به همراه تیمی از کشور سوئیس از همان مسیر و باز هم به شکل غیر قانونی و بدون مجوزبرای دومین بار قله را صعود کردند.
اولین صعود رسمی و قانونی لیلا پیک و همچنین سومین صعود این کوه در سال 1997 توسط گروه کوهنوردان ایتالیایی انجام شد. کوهنوردان زمانی که به قله رسیدند با کپسول گازی مواجه شدند که نام کوهنوردان بریتانیایی بر روی آن حک شده بود.
مسیر ایتالیایی ها در لیلاپیک
مسیری که ایتالیایی ها برای صعود انتخاب کردند از مسیر قبلی که کوهنوردان بریتانیا آنرا گشایش کردند سخت تر و طولانی تر بود.
صعود های بر روی لیلا پیک همگی به شکل آلپی بوند و حتی امکان صعود یکروزه از کمپ پیشرفته تا قله به سبک آلپی نیز وجود دارد اما شیب زیاد و 1500 متر مسافت عمودی تا قله باعث می شود که کوهنوردان یک روز در ارتفاعات بالا بیواک کنند و روز دوم با صعود قله به پایین بازگردند.
قله گوندوگرو در مجاورت لیلاپیک با ارتفاع 5700 متر برای هم هوایی قبل از صعود اصلی بسیار مناسب است.
در سال 2005 دو کوهنورد اهل اسکاندیناوی تصمیم به صعود قله و سپس فرود از طریق اسکی گرفتند. آنها تا 100 متری قله صعود کردند و فراتر رفتن از این ارتفاع را به دلیل یخی بودن مسیر و شیب زیاد برای اسکی کردن غیر ممکن و خطرناک دانستند و از ارتفاع 6000 متری در رخ غربی این کوه تا پایین را اسکی کردند. بعد ها این دو کوهنورد لیلا پیک را مسحور کننده ترین کوهی که تا آن زمان به استقبالش رفته بودند ، توصیف کردند.
در سال 2013 کوهنورد نامدار اسپانیایی آلکس تکسیکن (اولین فاتح کوه نانگاپاربات در زمستان) موفق به صعود این کوه سرسخت برای اولین بار در زمستان شد.
تعداد کوهنوردانی که به شکل رسمی و غیر رسمی به قله لیلاپیک صعود کردند حدود 10 نفر است.
نام لیلا در زبان مردم محلی به معنی بهترین و دوست داشتنی ترین است از این جهت در منطقه قراقروم جز این کوه ، دو قله دیگر به نام لیلاپیک وجود دارد که یکی با ارتفاع 6986 متر که صعود آن نیز مشکل و فنی است و دیگری با ارتفاع 5971 متر.
هر سه لیلا پیک پاکستان توسط کوهنوردان صعود شدند و وزارت گردشگری پاکستان برای تشویق کوهنوردان با یک مجوز صعود به لیلاپیک امکان صعود هر سه قله را به کوهنوردان می دهد اما هر سه لیلاپیک پاکستان تاکنون توسط یک کوهنورد صعود نشدند.
منبع:
استفاده از مطلب فوق فقط با ذکر نام وبسایت “بام ایران ، ۵۶۱۰ متر” مجاز است
دنیس اوروبکو ، فراتر از یک کوهنورد
نویسنده و مترجم: مسعود فرح بخش
دنیس ویکتورویچ اروبکو کوهنورد نامدار روس و شهروند قزاقستان و لهستان متولد 29 ژوئیه 1973 است. دنیس با 19 صعود هشت هزاری، دو صعود هشت هزاری زمستانی (ماکالو و گاشربروم 2)، گشایش 4 مسیر جدید در هیمالیا(برودپیک، ماناسلو، چوآیو و کانگجن چونگا)، صعود به همه کوه های هشت هزاری بدون کپسول اکسیژن، یک کلنگ طلایی و 3 کلنگ طلایی آسیا از پرافتخارترین کوهنوردان جهان است.
دنیس هشتمین انسانی است که بدون استفاده از کپسول اکسیژن مصنوعی تمامی 14 قله بالای هشت هزار متر را صعود کرد. اروبکو در انجام صعودهای سرعتی نیز از توانایی فوق العاده ای برخوردار است. او در سال 2006 در مسابقات سرعت کوه البروس(بام اروپا) با زمان 3 ساعت و 55 دقیقه این کوه را صعود کرد و برنده این رقابت شد. نفر دوم این مسابقه 40 دقیقه بعد از دنیس به قله رسید. او همچنین رکورد دار صعود سرعتی کوه خانتانگری به ارتفاع 7010متر است. دنیس در مدت زمان 12ساعت و 21 دقیقه (از کمپ اصلی تا کمپ اصلی) این کوه را صعود کرد.
کارهای خارق العاده دنیس اروبکو به همین ها محدود نمی شود. او در سال 1999 فقط در مدت 42 روز به پنج قله ی بالای هفت هزار متری شوروی سابق صعود کرد و تبدیل به کسی شد که در کوتاه ترین زمان ممکن عنوان پلنگ برفی را کسب کرده است.
دنیس اما همیشه فراتر از یک کوهنورد عادی که فقط هدف بالا یا پایین رفتن از کوه دارد عمل کرده است. کوهنوردی های او همواره همراه با کمک به سایر کوهنوردان همراه بوده است. دنیس اروبکو از سال 2001 تا 2018 حداقل 6 بار به شکل رسمی برنامه شخصی صعودهایش در کوه های هشت هزاری را به تعویق انداخته است تا به سایر کوهنوردان کمک کند.
سال 2001 در لوتسه
در این سال دنیس اروبکو دومین تلاش خود برای تراورس اورست به لوتسه را به همراه سیمون مورو انجام داد. زمانیکه او در منطقه بود کوهنورد لهستانی آنا چروینسکایا در ارتفاع 8200 متری بر اثر یخ زدگی نیاز به امداد پیدا کرد. دنیس او را تا کمپ 4 به ارتفاع 8200 متر منتقل کرد و برنامه تراورس خود را متوقف کرد. در همین لرنامه بعد از امداد رسانی او فقط به کوه لوتسه از مسیر نرمال صعود کرد اما در سال 2009 از مسیری جدید به این کوه صعود کرد.
سال 2002 در شیشاپانگما
پاییز این سال عده ای از کوهنوردان قزاق به همراه دو کوهنورد دیگر به قله شیشاپانگما صعود کردند. در بازگشت کوهنورد اسلونیایی همراه درون شکافی یخی سقوط کرد. تیم قزاق از جمله دنیس اروبکو او را نجات می دهند و تا کمپ 6100متر منتقل می کنند.
سال 2002-2003 در k2
در زمستان 2002-2003 او عضو اکسپدیشن زمستانی لهستانی ها به سرپرستی کریستف ویلیچکی بر روی کوه k2 بود. در جریان این صعود در ارتفاع 7750 متری همنورد وی مارسین کاچکان دچار ارتفاع زدگی شد. دنیس او را به تنهایی تا کمپ 3 و با ملحق شدن کریستف ویلیچکی از کمپ 3 او را در همان شب تا کمپ اصلی منتقل کردند تا تحت درمان قرار گیرد.
سال 2003 در برودپیک
در این سال دنیس به همراه تیمی از کوهنوردان قزاق برای صعود کوه های نانگاپاربات، برودپیک و k2 در یک فصل وارد قراقروم شدند. بعد از صعود نانگاپاربات آنها به برودپیک رفتند. تیم قزاقستان در ارتفاع 7200 متری درون چادر منتظر صعود نهایی قله در روز بعد بود. در همین روز کوهنورد فرانسوی کریستف لافیل به شکل سبک بار و آلپی به قله صعود کرد. او در بازگشت به دلیل بدی هوا و ارتفاع زدگی به امداد نیاز پیدا کرد. کوهنوردان قزاقستان درون چادر خود به او پناه دادند و در روز بعد دنیس اروبکو او را تا کمپ اصلی مشایعات کرد و سه کوهنورد دیگر به قله صعود کردند. دنیس اروبکو اما در روز بعد مجدد از کوه بالا رفت و به قله برودپیک صعود کرد.
سال 2008 در آناپورنا
در طی چند سال کوهنوردی در هیمالیا دنیس با کوهنورد اسپانیایی ایناکی اوچوآ دوست شده بود. دنیس اروبکو خسته از صعود کوه ماکالو درون تخت خود در هتلی در کاتماندو در حال استراحت بود که ساعت 5 صبح توسط مینگما شرپا از خواب بیدار می شود. به او خبر می رسد که دوستش در ارتفاع 7400متری آناپورنا(کمپ 4) مستقر شده و قادر به پایین آمدن نیست. دنیس بلافاصله با یک کوله سبک سوار بر هلیکوپتر به کمپ اصلی آناپورنا می رود. در همان روز به همراه دن بویی و با تجهیرات اکسیژن تا کمپ 2 و فردای آن روز به ارتفاع 7400 متری آناپورنا میرسند اما با پیکر بی جان ایناکی مواجه می شوند.
سال 2018 در نانگاپاربات
دنیس اروبکو در زمستان این سال مشغول تلاش زمستانی بر روی کوه k2 به سرپرستی کریستف ویلیچکی بود. همزمان الیزابت روول و تومک مکیویچ در نانگاپاربات بعد از صعود به قله دچار حادثه می شوند. خبر حادثه به گوش تیم k2 می رسد 4 کوهنورد از جمله دنیس اروبکو در فاصله یک روز از زمستان k2 با پرواز هلیکومتر به کمپ اصلی نانگاپاربات می رود و با صعود شبانه تا ارتفاع 6000 متری این کوه الیزابت روول را تا کمپ اصلی این کوه همراهی می کنند.
منبع:
ویکیپدیا
هشت هزاری ها