نوشته‌ها

یرزی کوکوچکا ؛ نابغه ای تکرار نشدنی

نویسنده: مسعود فرح بخش

در 24 مارس سال 1948 در شهر کاتویک در خانواده ی فقیر لهستانی پسری به دنیا آمد که بعدها فصل نوینی در تاریخ کوهنوردی گشود.

“یرزی کوکوچکا” که دوستانش او را یورک(yorek) صدا می کردند بدون شک بهترین کوهنورد تمام تاریخ می باشد. زمانی که او پا به سرزمین ناشناخته ها در هیمالیا و قراقروم گذاشت کوه ها یکی پس از دیگری برای او سر تعظیم فرود آوردند.

کوکوچکا به قدری قدرتمند و نابغه بود که هر کوهی را اراده می کرد از آن بالا می رفت. او نه تنها به صعود از مسیرهای نرمال اعتقادی نداشت بلکه به صعود در فصل عادی نیز اعتقاد نداشت . همه ای اینها از کوکوچکا افسانه ای رقم زد ، افسانه ای که هنوز بعد از سال ها کسی به نزدیکی افتخارات او هم نرسیده است.

بسیاری از کارهایی که او انجام داده برای اولین بار و آخرین بار بوده و قبل و بعد از او هیچ کوهنورد دیگری به فکر انجام آنها هم نرفت.

در 18 سپتامبر 1987 او بعد از رینهولد مسنر دومین شخصی شد که همه قلل هشت هزاری را صعود کرد. همچنین کوکوچکا اولین کوهنوردی می باشد که 4 قله هشت هزار متری را در زمستان صعود کرده است. برخی صعود های او در هشت هزاری ها برای همیشه تاریخ ساز شدند. صعود او به K2 از مسیر جدید که به مسیر لهستانی ها معروف شد هرگز در تاریخ کوهنوردی تکرار نشد و این تنها یکی از کارهای شاخص او بود.

او به جز اورست تمامی قله ها را بدون استفاده از کپسول اکسیژن صعود کرد.

کوکوچکا در لهستان به سختی کار می کرد و تامین هزینه و مخارج صعودهایش بسیار مشکل داشت. او از اینکه مجبور بود سخت کار کند اما رینهولد مسنر بدون هیچ دغدغه مالی مشغول تمریناتش بود و به فتوحاتش ادامه می داد؛ ناراحت بود.

یکی دیگر از کارهای کوکوچکا که او را از سایر کوهنوردان متمایز می کند صعود او به هر 14 قله هشت هزاری در زمان باور نکردنی 7 سال و 11 ماه و 14 روز است.

همینطور کوکوچکا تنها کوهنوردی در دنیا می باشد که توانسه دو قله ی هشت هزاری را در یک فصل و در یک زمستان صعود کند.

حاصل تلاش های کوکوچکا در هیمالیا و قراقروم گشایش 10 مسیر جدید و 4 صعود زمستانی می باشد.

کارنامه پر افتخار کوکوچکا در هشت هزاری ها:

1979 – لوتسه – مسیر نرمال

1980 – اورست – مسیر جدید

1981 – ماکالو – مسیر جدید ، شیوه آلپی ، سولو و انفرادی

1982 – برودپیک – مسیر نرمال – شیوه آلپی

1983 – گاشربروم 2 – مسیر جدید – شیوه آلپی

1983 – گاشربروم 1 – مسیر جدید – شیوه آلپی

1984 – برودپیک – مسیر جدید – تراورس قله شمالی ، مرکزی و قله اصلی – شیوه آلپی

1985 – داهولاگری – مسیر نرمال – صعود زمستانی

1985 – چوآیو – مسیر جدید – صعود زمستانی

1985 – نانگاپاربات – مسیرجدید

1986 – کانچن جونگا – مسیر نرمال – صعود زمستانی

1986 – k2  – مسیر جدید

1986 – ماناسلو – مسیر جدید – شیوه آلپی

1987 – آناپورنا – مسیر نرمال – صعود زمستانی

1987 – شیشاپانگما – مسیر جدید – شیوه آلپی – فرود با اسکی

1988 – آناپورنا – مسیر جدید – شیوه آلپی

c6df93ebbe71ab2ede3a2370be9b3956

c04e20b6a0a5d11c9d4fd974a03c032e

776154

کوه لوتسه تنها کوهی بود که کوکوچکا از مسیر نرمال در فصلی غیر زمستان صعود کرد. بنابراین او تصمیم که شاهکار خودش را کامل کند. در سال 1989 بار دیگر به هیمالیا برگشت و این بار دیواره مخوف جنوبی لوتسه را هدف گرفت.

او در کاتماندو طناب انفرادی 6 میلیمتر دست دومی را از تیم های کوهنوردی که آنجا بودند خریداری کرد. در ارتفاع 8200 متری دیواره جنوبی لوتسه در طول آخر مسیری که در آن روز قصد صعود داشت ، چند متر آخر را با همان طناب انفرادی صعود کرد و ناگهان طناب مستعمل پاره شد.

کوکوچکا چندین متر سقوط کرد و دنیا یکی از بهترین کوهنوردانش را برای همیشه از دست داد تا داستان های او و فتوحاتش مانند افسانه های قدیمی نسل به نسل بین کوهنوردان رد و بدل شود.

 داستان یکی از بهترین کوهنوردان تمام دوران در کوهی که از آن شروع کرده بود ، به پایان رسید.

دیواره جنوبی لوتسه بعد از آن هرگز صعود نشد و شاید هیچ وقت دیگر هم صعود نشود.

800px-Memorial_-_Rafal_Cholda,_Czeslaw_Jakiel_and_Jerzy_Kukuczka

یادبود یرزی کوکوچکا در کمپ اصلی اورست با دورنمایی از کوه لوتسه

جمله ی معروفی از رینهولد مسنر در مورد کوکوچکا وجود دارد:

“درسته که من اولین هستم اما بدون شک تو بهترینی”

شاید در واقعیت مسنر چنین جمله را به کار نبرده باشد اما حتی اگر چنین هم باشد ، بی شک کوکوچکا افسانه ایست تکرار نشدنی و کوهنوردیست بزرگ

استفاده از مطلب فوق فقط با ذکر نام وبسایت “بام ایران ، ۵۶۱۰ متر” مجاز است

سیمون مورو ؛ یکه تاز صعودهای زمستانی

نویسنده:مسعود فرح بخش

بدون شک سیمون مورو در حال حاضر یکی از بهترین های ورزش کوهنوردی است. سیمون مورو اهل ایتالیا و متولد 27 اکتبر 1967 می باشد. شهرت اصلی وی به دلیل 4 صعود زمستانی موفق به قلل 8000 متری می باشد. سیمون مورو همچنین خلبان هلیکوپتر نیز می باشد و در سال 2013 به همراه دو امدادگر دیگر در ارتفاع 7800 متری لوتسه مرتفع ترین عملیات امداد و نجات دنیا را انجام داد.

سیمون مورو توسط پدرش از زمان کودکی با کوهنوردی در کوه های محل زندگی با مفهوم کوه و صخره آشنا شد و بعد ها بصورت جدی آنرا دنبال کرد تا اینکه به یکی از بهترین کوهنوردهای تمام دوران تبدیل شد.

اولین اکسپدیشن مورو در هیمالیا در سال 1992 در اورست بود. یک سال بعد مورو اولین صعود زمستانی کوه آکانکاگوآ به ارتفاع 6960 متر در آرژانتین(بلندترین کوه آمریکای جنوبی و بلند ترین قله ی زمین خارج از آسیا) را انجام داد.
مورو در سال 1993 ماکالو و در 1994 شیشاپانگما و لوتسه و در سال 1995 کانجن چونگا را نیز صعود کرد.

در سال 1996 سیمون مورو دیواره غربی فیتزروی در پاتاگونیا را در 25 ساعت از کمپ اصلی تا کمپ اصلی صعود کرد و در همان سال قله ی جنوبی شیشاپانکما به ارتفاع 8008 متر را بدون کپسول اکسیژه در 27 ساعت از کمپ اصلی به قله و برگشت تا کمپ اصلی صعود کرد و در شیشاپانما از ارتفاع 7100 متری با اسکی از کوه فرود آمد.

در 1997 لوتسه را صعود کرد و در زمستان آن سال برای صعود زمستانی به آناپورنا از رخ جنوبی تلاش کرد.در طول این صعود گرفتار بهمن شد و دو همنورد مشهورش آناتولی بوکرایف و دیمیتری سوبولف کشته شدند. آناتولی بوکرایف در آن زمان یکی از بهترین های کوهنوردی بود و تلاش وی در سال قبل و در حادثه 1996 اورست برای امداد رسانی به سایر کوهنوردان شهرتی جهانی برایش ساخته بود.

او در سال 1998 یکبار دیگر بر روی اورست تلاش کرد وی در سال 2000 چهار قله از 5 قله ی شوروی سابق. ؛ لنین ، کورژونوسکا ، کمونیزم و خانتنگری را بهمراه راهنمای جوان قزاق دنیس اوروبکو صعود کرد و این شروع دوستی بین او و دنیس اوروبکو بود.
در سال 2000 سیمون مورو بهمراه دنیس اروبکو اورست را با هم صعود کردند.
مورو در سال 2002 چوآیو و در سال 2003 کلیمانجارو ، برودپیک و البروس را صعود کرد.
وی دو بار در سال های 2006 و 2007 تلاش زمستانی بر روی برودپیک انجام داد که نا موفق بود. وی از 100 متری قله فقط به دلیل اینکه ساعت حدود 4 بعد از ظهر بود تصمیم به بازگشت گرفت.

simone-moro-03

 

01_SimoneMoro_638-365_resize

 

10959

 

سیمون مورو در سال 2005 موفق شد به همراه پیتر موراوسکی لهستانی قله شیشاپانگما را در زمستان صعود کند. این اولین صعود زمستانی شیشاپانگما بود و سیمون مورو اولین انسان غیر لهستانی بود که یک کوه هشت هزار متری را برای بار اول در زمستان صعود کرد.

در سال 2006 در تراورس شمال به جنوب اورست، کوه را بصورت سولو از مسیر شمالی صعود کرد و در 5 ساعت از مسیر جنوبی فرود آمد.
او در سال 2009 بهمراه دنیس اوروبکو اولین صعود زمستانی ماکالو را انجام داد.
در سال 2011 اولین صعود زمستانی گاشربروم 2 و اولین صعود زمستانی یک کوه هشت هزار متری در پاکستان را بهمراه دنیس اروبکو و کوری ریچاردز انجام داد.
سیمون در سال 2013 در اورست بهمراه اولی استک با گروهی از شرپاها درگیر شد که خبر این درگیری بازتاب زیادی در رسانه های کوهنوردی داشت.

سیمون مورو در 26 فوریه 2016 با صعود زمستانی نانگاپاربات تنها کوهنوردی شد که 4 قله ی هشت هزار متری را برای بار اول در زمستان صعود کرده است و نام خود را در تاریخ کوهنوردی جاودانه ساخت.

چهار صعود موفق زمستانی و چندین تلاش ناموفق زمستانی به کوه های 8000 متری سیمون مورو را به یکی از بهترین های تمام دوران بدل کرده. سیمون مورو به انجام صعود های معمولی در فصل صعود و در مسیر نرمال اعتقاد چندانی ندارد. وی از سال 2010 که برای بار چهارم اورست را صعود کرد هرگز برای انجام صعود های معمولی وارد هیمالیا و قراقروم نشد وهر سال در پی تلاش زمستانی کوه ها بود.

simone-moro-walking_si

 

simone

 

سیمون مورو در سال 2005 با کمک خیرین و دوستانش اقدام به ساخت مدرسه برای کودکان شرپاهای نپالی کرد.
زمانیکه از سیمون مورو در پاسخ به این سوال که چرا برای صعود زمستانی به K2 تلاش نمی کنی ، گفت: “همسر من در خواب دیده که من بر روی K2 خواهم مُرد ؛ بنا به قولی که به همسرم دادم هرگز بر روی K2 تلاش نخواهم کرد”

همچنین او در زمستان از 100 متری قله برودپیک تصمیم به بازگشت گرفت . وی بعد ها در مورد این تصمیمش چنین گفت:

من از 100 متری قله برودپیک در زمستان در هوای خوب برگشتم. چرا؟
چون ساعت 4 عصر بود و
در زمستان ساعت 5 هوا تاریک می شد!
من می توانستم به قله برسم.
و مطمئن بودم با رسیدن به آن وارد
تاریخ می شوم.
اما برای من مهم این بود که آیا خود من جایی در آن تاریخ دارم؟
و آیا زنده می مانم که از آن لذت ببرم!
بنابراین برگشتم
و با عقلم صعود کردم
و نه با قلبم

سیمون مورو جز فاتحین تمامی 14 قله ی بالای 8000 متر نیست و شاید هرگز نباشد ، حتی او فاتح 7 قله ی بلند 7 قاره نیز نخواهد شد ،او حتی رکوردی در صعود های سرعتی ندارد ولی بدون شک سیمون مورو بزرگ است و تکرار نشدنی . سیمون بدون شک اسطوره است و نبوغ بالایی دارد.

 

استفاده از مطلب فوق فقط با ذکر نام وبسایت “بام ایران ، ۵۶۱۰ متر” مجاز است

کوه وینسون ، ایستگاه آخر کوهنوردان در قطب جنوب

نویسنده: مسعود فرح بخش

توده ویسنون با 21 کیلومتر طول و 13 کیلومتر عرض در غرب قاره جنوبگان قرار دارد. کوه وینسون با ارتفاع 4892 متر به عنوان بلند ترین نقطه قطب جنوب ، ایستگاه آخر کوهنوردان برای رسیدن به چالش هفت قله مرتفع هفت قاره است.
این کوه دور افتاده که میانگین دمایش در تابستان که حتی خورشید 24 ساعته به آن می تابد از منهای 30 درجه سانتیگراد گرمتر نمی شود ، تا سال 1958 ناشناخته بود.
در سال 1958 با پرواز های اکتشافی نیروی دریایی ایالات متحده سرانجام این کوه شناسایی شد.

مسیر کوه وینسون در قطب جنوب

مسیر کوه وینسون در قطب جنوب

مسیر کوه وینسون

مسیر کوه وینسون

نام کوه وینسون از کارل وینسون عضو جمهوری خواه کنگره آمریکا که سالها از سفرهای اکتشافی نیروی دریای آمریکا به قطب جنوب و شمال حمایت کرد ، گرفته شده است.
اولین تلاش برای صعود به قله وینسون در سال 1963 توسط کلوب آلپاین آمریکا انجام شد و سرانجام برای اولین بار کوه وینسون در سال 1966 توسط گروهی از محققین و کوهنوردان آمریکایی با اسپاسنری کلوب آلپاین آمریکا و موسسه نشنال جئوگرافی و با حمایت نیروی دریایی آمریکا صعود شد.

کوه وینسون مسیر فنی و پیچیده ای ندارد و کسانی که عازم صعود به ویسنون هستند با مشکلاتی مانند سرمای زیاد و یخ و برف بودن مسیر که از ویژگی های قطب جنوب به حساب می آید ، مواجه هستند.

کوهنوردان به وسیله هواپیماهای مخصوص وارد قط جنوب می شوند

کوهنوردان به وسیله هواپیماهای مخصوص وارد قط جنوب می شوند

اصلی ترین چالش کوه وینسون که یکی از هفت قله ی هفت قاره می باشد ، سفر به خود قطب جنوب می باشد و معمولا در دو ماه دسامبر و ژانویه در سال امکان سفر وجود دارد.
همینطور کوه وینسون به جهت دور افتاده بودن و مشکلات خاص سفر به آن ، گران قیمت ترین کوه دنیا به جهت صعود است.

قله وینشون ، مرتفع ترین قله قطب جنوب

قله وینشون ، مرتفع ترین قله قطب جنوب

برای صعود به کوه وینسون معمولا از هر جای دنیا باید به جنوب شیلی سفر کرد.شرکت های توریستی و کوهنوردی از شیلی برای صعود به کوه وینسون به ازای هر نفر مبلغی در حدود 30000 دلار آمریکا دریافت می کنند که این فقط شامل سفر به قطب جنوب ، اقامت و راهنما برای صعود به قله است.
زمانیکه هزینه های سفر به شیلی ، تجهیزات و مدت زمان را سفر را با مبلغ فوق جمع کنیم متوجه می شویم که صعود به “کوه وینسون” هزینه ای گزاف برای کوهنوردان دارد.
تا کنون در حدود 1400 کوهنورد موفق به صعود قله این کوه شدند.
در سال 2001 تیمی متشکل از هشت کوهنورد به سرپرستی کوهنورد مشهور “کنراد آنکر” (کسی که جسد جورج مالوری در اورست را پیدا کرد) با اسپانسری برنامه تلویزیونی معروف نوا nova توانستند برای اولین بار از مسیر شرقی این کوه را صعود کنند.

 

استفاده از مطلب فوق فقط با ذکر نام وبسایت “بام ایران ، ۵۶۱۰ متر” مجاز است

دنالی ؛ غولی در آمریکای شمالی

نویسنده: مسعود فرح بخش

کوه دنالی یا نام دیگرش “مک کینلی” به ارتفاع 6190 متردر آلاسکای آمریکا، بلندترین کوه آمریکای شمالی می باشد. این کوه نه تنها یکی از مشکل ترین کوه های 6000 متری برای صعود است بلکه در مقایسه با کل کوه ها حتی 8000 متری ها بسیار مشکل می باشد.
یکی از ویژگی های اصلی دنالی که آن را از همه کوه های دیگر متمایز می کند فاصله کمپ اصلی تا نوک قله ی آن است در واقع اگر مبنای ارتفاع کوه ها را فاصله عمودی کمپ اصلی تا قله در نظر بگیریم ؛ دنالی مرتفع ترین کوه دنیا می باشد.برای صعود به دنالی باید در حدود 5500 متر بصورت عمودی ارتفاع زیاد کرد.

همینطور از نظر فاکتور ارتفاع نسبی کوه ها ، دنالی بعد از اورست و آکانکاگوا در آرژانتین سومین کوه دنیا می باشد.

کوه دنالی یا نام دیگرش مک کینلی که به احترام نام بیست و پنجمین رئیس جمهور آمریکا گذاشته شد ، یکی از هفت کوه مرتفع هفت قاره نیز می باشد. یکی دیگر از چالش های صعود به دنالی آب و هوای سرد و بسیار متغیر این کوه می باشد. دنالی به دلیل قرار گرفتن در عرض جغرافیای 63 در جه شمالی آب و هوایی بسیار سرد و متغیر نسبت به کوه های هم ارتفاع خود در رشته کوه های هیمالیا و قراقروم دارد.

کمپ 5000 متر دنالی

کمپ 5000 متر دنالی

اولین تلاش برای صعود این کوه در سال 1903 توسط جیمز ویکرشام انجام شد. این صعود از مسیر دیواره شمالی دنالی انجام شد و صعودی ناموفق بود. این مسیر بعدها “مسیر ویکرشام” نامیده شد. به دلیل خطر بهمن در این مسیر تا سال 1963 این مسیر بدون صعود باقی ماند.
اولین صعود این کوه در سال 1913 توسط کوهنوردان آمریکایی انجام شد.
تا 19 سال بعد دنالی صعود نشد تا اینکه دومین صعود این کوه در سال 1932 انجام شد.
اولین صعود زمستانی این کوه در سال 1967 انجام شد.

کلوب آلپاین ژاپن در سال 1990 جهت انجام پروژه تحقیقاتی یک ایستگاه کوچک هواشناسی را در ارتفاع 5710 متری این کوه نصب کرد . در سال 2002 ایستگاه دیگری در ارتفاع 5800 متری جایگزین ایستگاه قبلی شد.

Denali

بر اساس داده های ثبت شده در این ایستگاه هواشناسی دما در 1 دسامبر 2003 به منهای 59/7 درجه سانتیگراد رسید. در آن روز سرعت باد 30 کیلومتر بر ساعت ثبت شد ؛ بر اساس این داده ها در آن روز دمای سرمایش یا دمایی که بدن احساس می کند منهای 83/4 درجه سانتیگراد بود.

صعود زمستانی به کوه دنالی

صعود زمستانی دنالی به دلیل دمای بسیار پایین ، برف بسیار زیاد در مسیر ، خطر بهمن ، یخ زدن مسیر و درگیری با یخ و صخره ، فاصله زیاد کمپ اصلی تا قله و آب و هوای بسیار متغیر جز کارهای شاخص و بسیار سخت در کوهنوردی می باشد.

لانی دوپر Lonnie dopre کوهنورد 53 ساله آمریکایی بعد از سه تلاش ناموفق در ژانویه سال 2015 در چهارمین سال متوالی تلاش زمستانی خود بر روی کوه 6190 متری دنالی(بلندترین کوه قاره آمریکای شمالی در آلاسکا) ، اولین صعود موفق انفرادی در ماه ژانویه  را انجام داد.

lonnie-dupre-denali_h

لانی دوپر در صعود زمستانی انفرادی در ماه ژانویه به کوه سرسخت و سرد دنالی

کوه دنالی به دلیل قرار گیری در عرض جغرافیایی 63 درجه شمالی در ایالت آلاسکای آمریکا نه تنها آب و هوایی بسیار سرد و خشن دارد بلکه طول روز نیز در آن بسیار کوتاه است بطوریکه ماه ژانویه تاریک ترین ماه سال است.

سال 2014 در تلاش ناموفق دوپر بر روی دنالی سرعت باد به 100 مایل بر ساعت و دما به 51 درجه زیر صفر رسید که او را مجبور به بازگشت کرد. لانی دوپر در صعودهایش از چادر استفاده نمی کند و شبها را در غار های برفی که خود حفر می کند به سر می برد.

در سال 2015 و در روز صعود طلوع خورشید در 10:28 قبل از ظهر و غروب خورشید در 3:53 بعد از ظهر بود یعنی دوپر فقط حدود 5 ساعت و نیم از روشنایی روز برخوردار بود.

قبل از این صعود موفق لانی دوپر ، فقط 16 نفر موفق به صعود زمستانی کوه دنالی شدند که در این بین فقط صعود یک تیم روسی در ماه ژانویه بود.

اولین صعود زمستانی دنالی در سال 1967 توسط سه کوهنورد انجام شد. آنها  در هنگام برگشت با طوفان و کولاک مواجه شدند و 6 روز را در یک غار برفی بیواک کردند. آرت دیویدسن یکی از اعضای تیم سه نفره بعدها کتابی با عنوان “منهای 148 درجه” با اشاره به سردترین دمایی که آنها در بیواک تجربه کردند را منتشر کرد.

6 کوهنورد نیز در راه صعود زمستانی کوه دنالی جان باختند.

《فیلم تلاش زمستانی انفرادی دوپر بر روی دنالی》

منبع:

صفحه ویکیپدیا

نشنال جغرافی

استفاده از مطلب فوق فقط با ذکر نام وبسایت “بام ایران ، ۵۶۱۰ متر” مجاز است