نوشته‌ها
48 متر کوتاه تر ؛ کوه گیاچونگ کانگ
نویسنده: مسعود فرح بخش
از بین همه کوه های دنیا فقط 14 قله ارتفاعی بالای هشت هزار متر دارند. این چهارده قله که به “هشت هزاری ها” معروفند ، از حدود یک قرن پیش تا کنون مورد توجه بسیاری از کوهنوردان و ماجراجویان در سرتاسر دنیا هستند تا با انجام کارهای نو و خاص بر روی این چهارده کوه نام خود را در تاریخ جاودان کنند.
همه کوهنوردان ارتفاع بلند برای پربار کردن رزومه ورزشی خود ترجیح می دهند بر روی یکی از این چهارده کوه تلاش کنند و کوه های هفت هزاری کمتر مورد توجه هستند. گرچه راه صعود به هشت هزاری ها از کوه های هفت هزار متری می گذرد اما تعداد کوه های هفت هزار متری که مورد توجه کوهنوردان دنیاست چندان زیاد نیست و در نهایت همه توجه کوهنوردان به همان 14 کوه هشت هزاری معطوف می شود.
تقریبا همه کسانی که با کوهنوردی سر و کار دارند نام این چهارده قله را مرتب در اخبار و متون کوهنوردی می شنوند اما کمتر کسی است که نامی از کوه “گیاچونگ کانگ” شنیده باشد.
کوه گیاچونگ کانک مرتفع ترین کوه در حد فاصل کوه اورست و چوآیو و در مرز بین نپال و تبت قرار دارد. این کوه با ارتفاع 7952 متر فقط به اندازه 48 متر تا ورود به هشت هزاری ها فاصله دارد. 48 متری که سرنوشت این کوه را عوض کرد تا فقط تعداد تلاش های محدودی روی این کوه صورت گیرد در حالیکه کوه شیشاپانگما با فقط 75 متر ارتفاع بیشتر، هر سال تعداد زیادی کوهنورد و شرپا را در کمپ اصلی خود پذیرایی می کند و حدود 400 صعود موفق در آن به ثبت رسیده است اما در این میان کمتر کوهنوردی به جهت این اختلاف ارتفاع برای صعود گیاچونگ کانگ تلاش کرده است. گیاچونگ کانک مرتفع ترین کوه هفت هزاری دنیا و پانزدهمین قله دنیا است .
موقعیت قرارگیری کوه گیاچونگ کانگ در منطقه هیمالیا بین دو کوه چوآیو و اورست – عکس از ایستگاه فضایی بین المللی
اولین صعود این کوه در سال 1964 انجام شد و رخ شمالی آن اولین بار در سال 1999 صعود شد.
منبع: صفحه ویکیپدیا
استفاده از مطلب فوق فقط با ذکر نام وبسایت “بام ایران ، ۵۶۱۰ متر” مجاز است
مرتفع ترین کوه هایی که صعود نشدند
مترجم و نویسنده: مسعود فرح بخش
کوهنوردی یکی از خاص ترین ورزش های دنیاست. ورزشی که روح آن کمی متفاوت تر با سایر ورزش هاست. در کوهنوردی انسان وارد طبیعت بکر می شود و از نزدیک زیبایی های طبیعت را لمس می کند.
انس به طبیعت و طبیعت دوستی در ذات هر انسانی نهفته است و این نوع علاقه امروزه باعث کشش مردم به ورزش کوهنوردی می شود.این خصوصیت در کوهنوردی سبب شده هر روز تعداد علاقه مندان به این ورزش بیش از پیش شود به طوریکه امروزه در مرتفع ترین کوه ها ترافیک کوهنوردان را شاهد هستیم که خود این امر باعث بروز مشکلات و معضل هایی می شود.
کوهنوردی به شکل امروزی از اواسط قرن هجدهم میلادی در کوه های آلپ شکل گرفت و بعد از آن کوهنوردان روز به روز به فکر پیشرفت و انجام کارهای نو و شاخص افتادند.
در اوایل قرن نوزدهم با ورود افراد غیر بومی که عمدتا بریتانیایی بودند به مناطق هیمالیا و قراقروم و نقشه برداری هایی که انجام دادند مرتفع ترین مناطق زمین ثبت و اندازه گیری شدند و در اوایل قرن بیستم پای کوهنوردان به این مناطق باز شد. مرتفع ترین قلل دنیا که همگی در مناطق هیمالیا و قراقروم هستند به نوبت از اواسط قرن بیستم صعود شدند.
کوهنوردان مختلف از سرتاسر دنیا هر ساله به این مناطق سفر می کنند و تعداد بسیاری از قله های منطقه را صعود می کنند .
امروزه تمام 14 کوه بالای هشت هزار متری توسط کوهنوردان مختلف از مسیرهای مختلف صعود شده است. به جز کوه K2 سایر کوه های هشت هزاری در فصل زمستان نیز صعود شدند. اما همه قلل مناطق هیمالیا و قراقروم سرنوشت مشابهی ندارند. برخی قللی هستند که تاکنون پای هیچ بشری به آنها باز نشده.
کاوش های باستانی نشان دهنده آن است که انسان ها در هزاران سال قبل از میلاد به قلل بالای 6000 متر در کوهستان آند صعود کردند .از این رو نمی توان به طور قطع گفت یک کوه صعود نشده اما در مورد کوه های هیمالیا و قراقروم داستان متفاوت است.
با توجه به اینکه هیچ سند و مدرکی به طور قطع در مورد مردم محلی در مورد صعود آنها به کوه ها وجود ندارد باز هم نمی توان با قطعیت نسبت به این مسئله اظهار نظر کرد. برخی از این کوه ها از زمان قدیم برای مردم محلی شناخته شده و خاص بودند و امکان این وجود دارد که در زمان های بسیار دور مردم محلی به آنها صعود کرده باند اما هیچ سند و مدرکی دال بر صعود انسان به این قلل وجود ندارد.
بنا براین باقدمه فوق ، فهرستی از پنج قله مرتفع دنیا که تاکنون پای هیچ بری به آنها باز نشده در زیر جمع آوری شده است:
5- کارجیانگ (Karjiang) در تبت با ارتفاع 7221 متر
کارجیانگ 7221 متر
این کوه در تبت و مرز با بوتان واقع شده. مسیر این کوه بسیار فنی و بسیار بهمن خیز است. تا کنون چند تلاش محدود روی آن صورت گرفته اما هرگز کسی موفق به صعود آن نشده.
4- لابوچه کانگ (Labuche Kang III) با ارتفاع 7250 متر
لابوچه کانگ و شیشاپانگما ، عکس از روی چوآیو
یکی از زیبا ترین قلل واقع در تبت لابوچه کانگ I می باشد. این کوه تا کنون فقط دو بار در سال های 1986 و 2010 بر روی آن تلاش شد که یک تلاش بر روی آن موفقیت آمیز بود. در سال 2010 کوهنورد آمریکایی بر روی این کوه کشته شد.
اما تا کنون هیچ تلاشی بر روی کوه لابوچه کانگ III انجام نشده و به واقع این کوه یکی از بکرترین کوه های دنیا می باشد.
3- قله شمالی کابرو(Kabru North Summit) با ارتفاع 7394 متر
کابرو 7394متر
مجموعه قلل کابرو در مرز بین چین و نپال و در مجاورت کانجن چونگا سومین کوه مرتفع دنیا قرار دارد. در سال 2004 یک تلاش بر روی قله ی شمالی کابرو انجام گرفت که بهمن گیر بودن مسیر سبب بازگشت کوهنوردان شد. بر روی قله جنوبی کابرو چند تلاش انجام شده که یکی از آنها موفقیت آمیز بوده ، اما قله شمالی تا کنون بکر و دست نخورده باقی مانده.
2- موچا چهیش (Muchu Chhish) با ارتفاع 7543 متر
موچا چهیش 7543 متر
موچا چهیش واقع در قراقروم پاکستان تا کنون مرتفع ترین کوه دنیاست که به لحاظ قانونی امکان صعود کردن وجود دارد اما تاکنون صعود نشده است. مسیر این کوه فنی و بسیار بهمن خیز است. همینطور برای رسیدن به قله نیاز به یک تراورس طولانی می باشد که باعث افزایش مسافت مسیر می شود.
1- گانکار پونسوم (Gangkhar Puensum) با ارتفاع 7570 متر
گانکار پونسوم ، مرتفع ترین کوه صعود نشده ی دنیا
گانکار پونسوم واقع در کشور بوتان و مرز با تبت ، مرتفع ترین کوه دنیاست که تاکنون کسی بر روی قله آن پا نگذاشته است.
کشور بوتان تا سال 1983 مرزهای خود را به روی کوهنوردان برای صعود به این کوه بسته بود. بعد از آن دولت بوتان اجازه داد کوهنوردان وارد این منطقه شوند اما بنا به دلایل مذهبی هرگز اجازه نمی دهد که گروهی قله این کوه را صعود کند. مردم محلی این کوه را بسیار مقدس و جایگاه خدایان می دانند.
در سال 1999 تیمی متشکل از کوهنوردان ژاپنی بر روی این کوه تلاش کردند اما بنا به احترام مردم محلی قله کوه را صعود نکردند و فقط قله فرعی در مجاورت قله اصلی را فتح کردند. اینک دولت بوتان اجازه صعود به ارتفاع بالاتر از 6000 متر در این کوه را نمی دهد.
منبع:
استفاده از مطلب فوق فقط با ذکر نام وبسایت “بام ایران ، ۵۶۱۰ متر” مجاز است
هشت هزاری ها
نویسنده و مترجم: مسعود فرح بخش
از بین هزاران کوهی که در سرتاسر کره زمین وجود دارد فقط 14 تای آنها ارتفاعی بالاتر از 8000 متر دارند که به هشت هزاری ها معروفند.
صعود به هر یک از این کوه ها برای کوهنوردان چالش برانگیز است. ارتفاع بالا ، دور افتاده بودن از نقاط شهری ، جدال با سنگ و یخ ، تغییرات ناگهانی آب و هوا فقط بخشی از این چالش ها می باشند.
تمامی این 14 قله در رشته کوه قراقروم و رشته کوه هیمالیا در کشورهای چین ، هندوستان ، تبت ، نپال و پاکستان قرار دارند.
درجه سختی این کوه ها به ارتفاع آنها چندان مربوط نیست بطوریکه اورست مرتفع ترین کوه دنیا و مقام شماره یک رده بندی جز هشت هزاری های آسان قرار می گیرد و آناپورنا دهمین کوه مرتفع دنیا جز کوه های سرسخت می باشد.
اکثریت این 14 قله بین دو کشور مرز مشترک دارند. 9 تای هشت هزاری ها در نپال ، 8 تا در چین و تبت ، 5 تا در پاکستان و تنها یک کوه (کانجن چونگا) در هندوستان می باشند.
از این بین فقط 5 کوه بطور کامل در خاک یک کشور قرار دارند ؛ دائولاگری ، ماناسلو و آناپورنا در نپال ، نانگاپاربات در پاکستان و شیشاپانگا در چین.
اولین تلاش بر روی یک کوه هشت هزاری در سال 1895 در کوه نانگاپاربات انجام شد. در این تلاش آلبرت مومری و نورمن کولی در راه رسیدن به قله کشته شدند.
اولین تلاش موفق بر روی یک هشت هزاری در سال 1950 بود. مائوریس هرزگ و لوئیس لاچنل با صعود به قله آناپورنا در نپال اولین نفراتی بودند که یک کوه هشت هزاری را صعود کردند.
رینهولد مسنر اولین کسی بود که تمامی 14 کوه هشت هزاری را صعود کرد. یکی از چالش های بزرگ کوهنوردی صعود تمامی قله های هشت هزاری می باشد. مسنر در سال 1986 بعنوان نفر اول این چالش بزرگ در دنیای کوهنوردی را مرسوم کرد. تا کنون فقط 34 نفر موفق به صعود همه ی هشت هزاری ها شدند.
فوربا تاشی شرپا با 30 صعود به قله های هشت هزاری دارای رکورد می باشد. 21 صعود فوربا تاشی شرپا مربوط به اورست می باشد.
در ادامه 14 قله هشت هزاری به ترتیب ارتفاع به همراه مهمترین اطلاعات آورده شده است.
اورست
بام دنیا ؛ اورست
تصویر قله اورست از فضا
مسیر آبشار یخی خومبو
مسیر آبشار یخی خومبو
سایه اورست در هنگام طلوع
ارتفاع: 8848 متر
کشور: نپال و چین(تبت)
تاریخ اولین صعود: 29 مه 1953
نفرات و ملیت: سر ادموند هیلاری(نیوزلاند) – تنزینگ نورگای(نپال)
اولین صعود زمستانی: 17 فوریه 1980
نفرات و ملیت: کریستوف ویلیچکی (لهستان) – لژک سیچی (لهستان)
تعداد کل صعود ها(تا سال 2013): 5656 صعود
تعداد مرگ ها(تا سال 2013): 223 مرگ
نرخ مرگ و میر نسبت به صعودها: 3.9%
K2
رخ شمالی k2
کوه k2 فنی ترین کوه جهان
عکس هوایی از قله k2
ارتفاع: 8611 متر
کشور: نپال و چین
تاریخ اولین صعود: 31 ژوئیه 1954
نفرات و ملیت: آکیله کمپاگونی(ایتالیا) – لینو لاچدی(ایتالیا)
اولین صعود زمستانی: تا کنون صعود زمستانی نشده
نفرات و ملیت: –
تعداد کل صعود ها(تا سال 2013): 306 صعود
تعداد مرگ ها(تا سال 2013):81 مرگ
نرخ مرگ و میر نسبت به صعودها:26.5%
کانجنچونگا
رخ شرقی کانجن چونگا
رخ جنوبی کانجن چونگا
ارتفاع:8586 متر
کشور: نپال و هندوستان
تاریخ اولین صعود: 25 مه 1955
نفرات و ملیت: جورج باند(بریتانیا) – جو بران(بریتانیا)
اولین صعود زمستانی:11 ژانویه 1986
نفرات و ملیت: کریستوف ویلیچکی(لهستان) – یرزی کوکوچکا(لهستان)
تعداد کل صعود ها(تا سال 2013):283 صعود
تعداد مرگ ها(تا سال 2013):40 مرگ
نرخ مرگ و میر نسبت به صعودها:14.1%
لوتسه
لوتسه
لوتسه ، اورست و کوه های اطراف
طلوع خورشید بر روی قله لوتسه
ارتفاع: 8516 متر
کشور:نپال و چین(تبت)
تاریخ اولین صعود: 18 مه 1956
نفرات و ملیت:فریتز لوشسینگر(سوئیس) – ارنست ریس(سوئیس)
اولین صعود زمستانی:31 دسامبر 1988
نفرات و ملیت:کریستوف ویلیچکی(لهستان)
تعداد کل صعود ها(تا سال 2013):461 صعود
تعداد مرگ ها(تا سال 2013):13 مرگ
نرخ مرگ و میر نسبت به صعودها:2.8%
ماکالو
ماکالو
ارتفاع: 8485 متر
کشور: نپال و چین
تاریخ اولین صعود: 15 مه 1955
نفرات و ملیت: جین کوزی(فرانسه) – لیونل تری(فرانسه)
اولین صعود زمستانی: 9 فوریه 2009
نفرات و ملیت: سیمون مورو(ایتالیا) – دنیس اوروبکو(قزاقستان)
تعداد کل صعود ها(تا سال 2013): 361 صعود
تعداد مرگ ها(تا سال 2013):31 مرگ
نرخ مرگ و میر نسبت به صعودها: 8.6%
چوآیو
چوآیو
چوآیو
ارتفاع: 8201 متر
کشور:نپال و چین
تاریخ اولین صعود:19 اکتبر 1954
نفرات و ملیت:جوزف جوشلر(اتریش) – پاسانگ داوا لاما (نپال) – هربرت تیشی(اتریش)
اولین صعود زمستانی:12 فوریه 1985
نفرات و ملیت:ماکیچ بربکا(لهستان) – ماکیچ پاولیکوسکی(لهستان)
تعداد کل صعود ها(تا سال 2013):3138 صعود
تعداد مرگ ها(تا سال 2013):44 مرگ
نرخ مرگ و میر نسبت به صعودها:1.4%
دائولاگری
دائولاگری
دائولاگری
ارتفاع: 8167 متر
کشور:نپال
تاریخ اولین صعود: 13 مه 1960
نفرات و ملیت:کورتدیمبرگر(اتریش) – ناوانگ دورج(نپال) – پیتر دینر(آلمان) – نیما دورج(نپال) – ارنست فورر(سوئیس) – آلبین شلبرت(اتریش)
اولین صعود زمستانی:21 ژانویه 1985
نفرات و ملیت:آندری کچوک(لهستان) – یرزی کوکوچکا(لهستان)
تعداد کل صعود ها(تا سال 2013):448 صعود
تعداد مرگ ها(تا سال 2013):69 مرگ
نرخ مرگ و میر نسبت به صعودها:15.4%
ماناسلو
ماناسلو از کمپ اصلی
طلوع خورشید بر فراز ماناسلو
ارتفاع:8163 متر
کشور:نپال
تاریخ اولین صعود:9 مه 1956
نفرات و ملیت:توشیو ایمانیشی(ژاپن) – گیلزین نوربو(نپال)
اولین صعود زمستانی: 12 ژانویه 1984
نفرات و ملیت: ماکیچ باربکا(لهستان) – ریزارد کاجوسکی(لهستان)
تعداد کل صعود ها(تا سال 2013):661 صعود
تعداد مرگ ها(تا سال 2013):65 مرگ
نرخ مرگ و میر نسبت به صعودها: 9.8%
نانگاپاربات
کمپ اصلی جبهه روپال نانگاپاربات
نانگاپاربات ملقب به کوهستان قاتل
ارتفاع:8126 متر
کشور:پاکستان
تاریخ اولین صعود: 3 ژوئیه 1953
نفرات و ملیت:هرمان بول(اتریش)
اولین صعود زمستانی:تا کنون صعود زمستانی نشده
نفرات و ملیت: –
تعداد کل صعود ها(تا سال 2013): 335 صعود
تعداد مرگ ها(تا سال 2013):65 مرگ
نرخ مرگ و میر نسبت به صعودها:9.8%
آناپورنا
آناپورنا
عکس آناپورنا از فضا
کشور:نپال
تاریخ اولین صعود: 3 ژوئن 1950
نفرات و ملیت: مائوریس هرزوگ(فرانسه) – لوئیس لاچنل(فرانسه)
اولین صعود زمستانی: 3 فوریه 1987
نفرات و ملیت:یرزی کوکوچکا(لهستان) – آرتور هاجزر(لهستان)
تعداد کل صعود ها(تا سال 2013):191 صعود
تعداد مرگ ها(تا سال 2013):61 مرگ
نرخ مرگ و میر نسبت به صعودها:32%
گاشربروم 1
گاشربروم 1
ارتفاع:8080 متر
کشور:پاکستان و چین
تاریخ اولین صعود:5 ژوئیه 1958
نفرات و ملیت:آندری کافمن(آمریکا) – پت شونینگ(آمریکا)
اولین صعود زمستانی: 9 مارس 2012
نفرات و ملیت: آدام بیلیچکی(لهستان) – جانوس گلاب(لهستان)
تعداد کل صعود ها(تا سال 2013):334 صعود
تعداد مرگ ها(تا سال 2013):29 مرگ
نرخ مرگ و میر نسبت به صعودها:8.7%
برودپیک
برودپیک
ارتفاع:8051 متر
کشور:پاکستان و چین
تاریخ اولین صعود: 9 ژوئیه 1957
نفرات و ملیت:فریتز وینترستلر(اتریش) – مارکوس اشموک(اتریش) – کرت دیمبرگر(اتریش) – هرمان بول (اتریش)
اولین صعود زمستانی: 25 مارس 2013
نفرات و ملیت:ماسچ باربکا(لهستان) – آدام بیلیچکی(لهستان) – توماس کوالسکی(لهستان) – آرتور مالک(لهستان)
تعداد کل صعود ها(تا سال 2013): 404
تعداد مرگ ها(تا سال 2013): 21
نرخ مرگ و میر نسبت به صعودها: 5.2%
گاشربروم 2
ارتفاع:8035 متر
کشور:پاکستان و چین
تاریخ اولین صعود:7 ژوئیه 1956
نفرات و ملیت:فریتز موراوک(اتریش) – جوزف لارچ(اتریش) – هانس ویلنپارت(اتریش)
اولین صعود زمستانی:2 فوریه 2011
نفرات و ملیت:سیمون مورو(ایتالیا) – دنیس اوروبکو(قزاقزستان) – کوری ریچاردز(آمریکا)
تعداد کل صعود ها(تا سال 2013):930 صعود
تعداد مرگ ها(تا سال 2013):21 مرگ
نرخ مرگ و میر نسبت به صعودها:2.3%
شیشاپانگما
شیشاپانگما در سمت چپ تصویر
ارتفاع:8027 متر
کشور:چین
تاریخ اولین صعود:2 مه 1964
نفرات و ملیت:سو چینگ(چین) – چانگ چون ین(چین) – وانگ ژو(چین) – چن سان(چین) – چنگ تین لیانگ(چین) – وو سونگ یو(چین) – سودنام جوء (چین) – میگمار تراشی(چین) – دوجی یانتن(چین)
اولین صعود زمستانی: 14 ژانویه 2005
نفرات و ملیت: پیتر موراوسکی(لهستان) – سیمون مورو(ایتالیا)
تعداد کل صعود ها(تا سال 2013):302 صعود
تعداد مرگ ها(تا سال 2013):25 مرگ
نرخ مرگ و میر نسبت به صعودها:8.3%
ترتیب هشت هزاری ها بر اساس تاریخ اولین صعود:
آناپورنا – 3 JUN 1950
اورست – 29 MAY 1953
نانگاپاربات – 3 JUL 1953
کی 2 – 31 JUL 1954
چوآیو – 19 OCT 1954
ماکالو – 15 MAY 1955
کانجن چونگا – 25 MAY 1955
ماناسلو – 9 MAY 1956
لوتسه – 18 MAY 1956
گاشربروم 2 – 7 JUL 1956
برودپیک – 9 JUN 1957
گاشربروم 1 – 5 JUL 1958
دائولاگری – 13 MAY 1960
شیشاپانگما – 2 MAY 1964
برداشت از:
http://www.8000ers.com/cms/de/8000ers-mainmenu-205.html
https://en.wikipedia.org/wiki/Eight-thousander
استفاده از مطلب فوق فقط با ذکر نام وبسایت “بام ایران ، ۵۶۱۰ متر” مجاز است
سیمون مورو ؛ یکه تاز صعودهای زمستانی
نویسنده:مسعود فرح بخش
بدون شک سیمون مورو در حال حاضر یکی از بهترین های ورزش کوهنوردی است. سیمون مورو اهل ایتالیا و متولد 27 اکتبر 1967 می باشد. شهرت اصلی وی به دلیل 4 صعود زمستانی موفق به قلل 8000 متری می باشد. سیمون مورو همچنین خلبان هلیکوپتر نیز می باشد و در سال 2013 به همراه دو امدادگر دیگر در ارتفاع 7800 متری لوتسه مرتفع ترین عملیات امداد و نجات دنیا را انجام داد.
سیمون مورو توسط پدرش از زمان کودکی با کوهنوردی در کوه های محل زندگی با مفهوم کوه و صخره آشنا شد و بعد ها بصورت جدی آنرا دنبال کرد تا اینکه به یکی از بهترین کوهنوردهای تمام دوران تبدیل شد.
اولین اکسپدیشن مورو در هیمالیا در سال 1992 در اورست بود. یک سال بعد مورو اولین صعود زمستانی کوه آکانکاگوآ به ارتفاع 6960 متر در آرژانتین(بلندترین کوه آمریکای جنوبی و بلند ترین قله ی زمین خارج از آسیا) را انجام داد.
مورو در سال 1993 ماکالو و در 1994 شیشاپانگما و لوتسه و در سال 1995 کانجن چونگا را نیز صعود کرد.
در سال 1996 سیمون مورو دیواره غربی فیتزروی در پاتاگونیا را در 25 ساعت از کمپ اصلی تا کمپ اصلی صعود کرد و در همان سال قله ی جنوبی شیشاپانکما به ارتفاع 8008 متر را بدون کپسول اکسیژه در 27 ساعت از کمپ اصلی به قله و برگشت تا کمپ اصلی صعود کرد و در شیشاپانما از ارتفاع 7100 متری با اسکی از کوه فرود آمد.
در 1997 لوتسه را صعود کرد و در زمستان آن سال برای صعود زمستانی به آناپورنا از رخ جنوبی تلاش کرد.در طول این صعود گرفتار بهمن شد و دو همنورد مشهورش آناتولی بوکرایف و دیمیتری سوبولف کشته شدند. آناتولی بوکرایف در آن زمان یکی از بهترین های کوهنوردی بود و تلاش وی در سال قبل و در حادثه 1996 اورست برای امداد رسانی به سایر کوهنوردان شهرتی جهانی برایش ساخته بود.
او در سال 1998 یکبار دیگر بر روی اورست تلاش کرد وی در سال 2000 چهار قله از 5 قله ی شوروی سابق. ؛ لنین ، کورژونوسکا ، کمونیزم و خانتنگری را بهمراه راهنمای جوان قزاق دنیس اوروبکو صعود کرد و این شروع دوستی بین او و دنیس اوروبکو بود.
در سال 2000 سیمون مورو بهمراه دنیس اروبکو اورست را با هم صعود کردند.
مورو در سال 2002 چوآیو و در سال 2003 کلیمانجارو ، برودپیک و البروس را صعود کرد.
وی دو بار در سال های 2006 و 2007 تلاش زمستانی بر روی برودپیک انجام داد که نا موفق بود. وی از 100 متری قله فقط به دلیل اینکه ساعت حدود 4 بعد از ظهر بود تصمیم به بازگشت گرفت.
سیمون مورو در سال 2005 موفق شد به همراه پیتر موراوسکی لهستانی قله شیشاپانگما را در زمستان صعود کند. این اولین صعود زمستانی شیشاپانگما بود و سیمون مورو اولین انسان غیر لهستانی بود که یک کوه هشت هزار متری را برای بار اول در زمستان صعود کرد.
در سال 2006 در تراورس شمال به جنوب اورست، کوه را بصورت سولو از مسیر شمالی صعود کرد و در 5 ساعت از مسیر جنوبی فرود آمد.
او در سال 2009 بهمراه دنیس اوروبکو اولین صعود زمستانی ماکالو را انجام داد.
در سال 2011 اولین صعود زمستانی گاشربروم 2 و اولین صعود زمستانی یک کوه هشت هزار متری در پاکستان را بهمراه دنیس اروبکو و کوری ریچاردز انجام داد.
سیمون در سال 2013 در اورست بهمراه اولی استک با گروهی از شرپاها درگیر شد که خبر این درگیری بازتاب زیادی در رسانه های کوهنوردی داشت.
سیمون مورو در 26 فوریه 2016 با صعود زمستانی نانگاپاربات تنها کوهنوردی شد که 4 قله ی هشت هزار متری را برای بار اول در زمستان صعود کرده است و نام خود را در تاریخ کوهنوردی جاودانه ساخت.
چهار صعود موفق زمستانی و چندین تلاش ناموفق زمستانی به کوه های 8000 متری سیمون مورو را به یکی از بهترین های تمام دوران بدل کرده. سیمون مورو به انجام صعود های معمولی در فصل صعود و در مسیر نرمال اعتقاد چندانی ندارد. وی از سال 2010 که برای بار چهارم اورست را صعود کرد هرگز برای انجام صعود های معمولی وارد هیمالیا و قراقروم نشد وهر سال در پی تلاش زمستانی کوه ها بود.
سیمون مورو در سال 2005 با کمک خیرین و دوستانش اقدام به ساخت مدرسه برای کودکان شرپاهای نپالی کرد.
زمانیکه از سیمون مورو در پاسخ به این سوال که چرا برای صعود زمستانی به K2 تلاش نمی کنی ، گفت: “همسر من در خواب دیده که من بر روی K2 خواهم مُرد ؛ بنا به قولی که به همسرم دادم هرگز بر روی K2 تلاش نخواهم کرد”
همچنین او در زمستان از 100 متری قله برودپیک تصمیم به بازگشت گرفت . وی بعد ها در مورد این تصمیمش چنین گفت:
من از 100 متری قله برودپیک در زمستان در هوای خوب برگشتم. چرا؟
چون ساعت 4 عصر بود و
در زمستان ساعت 5 هوا تاریک می شد!
من می توانستم به قله برسم.
و مطمئن بودم با رسیدن به آن وارد
تاریخ می شوم.
اما برای من مهم این بود که آیا خود من جایی در آن تاریخ دارم؟
و آیا زنده می مانم که از آن لذت ببرم!
بنابراین برگشتم
و با عقلم صعود کردم
و نه با قلبم
سیمون مورو جز فاتحین تمامی 14 قله ی بالای 8000 متر نیست و شاید هرگز نباشد ، حتی او فاتح 7 قله ی بلند 7 قاره نیز نخواهد شد ،او حتی رکوردی در صعود های سرعتی ندارد ولی بدون شک سیمون مورو بزرگ است و تکرار نشدنی . سیمون بدون شک اسطوره است و نبوغ بالایی دارد.