نوشته‌ها
معجزه در قراقروم
نویسنده: مسعود فرح بخش
13 ژوئیه 1977 حماسه ای در کوه های قراقروم به وقوع پیوست. کوه سرسخت و غیرقابل صعود تا آن زمان “بینتها براک” یا معروف به کوه آدمخوار به ارتفاع 7285 متر در قراقروم بعد از دو تلاش ناموفق در 1971 و 1973 سرانجام توسط تیم کوهنوردی بریتانیا صعود شد. همه اعضای تیم تا قله غربی و دو کوهنورد نامدار جهان کریس بانینگتون و دوگ اسکات تا قله اصله این کوه بسیار دشوار صعود کردند. اما داستان معجزه از اینجا شروع شد، درست در اولین فرود با طناب از قله هر دو پای دوگ اسکات دچار شکستگی شد. خورشید در حال غروب بود و آنها فقط توانستند با فیکس کردن طناب یک شب در زیر قله و 2700 متر بالاتر از کمپ اصلی بدون آب و غذا و سرپناه، بیواک کنند. صبح بعد دو نفر از اعضای تیم به آنها ملحق شدند اما ناگهان طوفان بسیار سختی به وقوع پیوست، آنها یک غار برفی حفر کردند و دو شب داخل این غار سپری کردند. روز سوم علی رغم ادامه طوفان خود را تا قله غربی رساندند. 100 متر صعود حدود شش ساعت زمان برد و در زیر قله قله غربی غار برفی دیگری درست کردند و در آن مستقر شدند.
روز بعد در حالیکه هم طوفان ادامه داشت هم با سرعت بسیار آهسته در حال پایین آمدن بودند، 20 متر سقوط منجر به شکستن دو دنده کریس بانینگتون شد. در این روز آنها خود را به چادرهایشان در کمپ بالا رساندند، شش روز گذشت، طوفان با شدت ادامه داشت، یک مصدوم با دو پای شکسته، یک مصدوم با دو دنده شکسته، بدون آب و غذا با کیسه خواب های خیس و هنوز در ارتفاعی حدود 6400 متر!
از معروفترین عکسهای تاریخ کوهنوردی، دوگ اسکات(نفر نزدیک به دوربین) با دو پای شکسته در حال فرود از کوه بینتها براک ملقب به آدمخوار
آنها دو شب در چادر ماندند تا طوفان کمی فروکش کرد، اسکات بر روی زمین می خزید و روی زانوها حرکت می کرد، بانینگتون قادر به استفاده از یک دست خود نبود، هم چنین او قادر به صحبت کردن هم نبود و نفس کشیدن برایش دشوار بود. آنتونیو یکی از اعضای همراه گروه به کمپ اصلی رسید اما درست چند ساعت قبل اعضای تیم در کمپ اصلی به گمان اینکه این نفرات بر اثر نبود غذا و بدی هوا مرده اند کمپ را ترک کرده بودند و فقط یک نامه باقی گذاشتند:
“اگرچه بعید است این نامه را بخوانید اما ما برای کمک به شهر رفته ایم”
آنتونیو برای رسیدن به گروه راهی شد و کریس و دوگ پنج روز دیگر در کمپ اصلی ماندند، بعد از 5 روز هلی کوپتر کوچکی از اسکاردو رسید، قرار شد دوگ اسکات ابتدا به اسکاردو منتقل شود و سپس هلیکوپتر بازگشته و کریس بانینگتون را با خود ببرد، هلیکوپتر اما در هنگام فرود در اسکاردو دچار حادثه شد وقادر به پرواز مجدد نبود، کریس بانینگتون یک هفته دیگر منتظر ماند تا کمک برسد و او نیز نجات پیداکند.
دوگ اسکات با دو پای شکسته در کوه بینتها براک
داستان نجات این دو در کوه بینتها براک یکی از معروف ترین داستانهای بقای کوهنوردان در زمان حادثه در تاریخ کوهنوردی جهان است.
کوه بینتها براک برای دومین بار 24 سال بعد یعنی در سال 2001 صعود شد و سومین صعود این کوه نیز در سال 2012 به وقوع پیوست.
منبع:
climbing.com
ویکیپدیا
“استفاده از مطلب فوق فقط با ذکر نام و لینک وبسایت بام ایران مجاز است”
الیزابت روول؛ کوهنورد سبک آلپی
نویسنده و مترجم: مسعود فرح بخش
الیزابت روول(elisabeth revol) متولد 1980 در فرانسه است. او به دلیل سبک کوهنوردی آلپی در بین جامعه کوهنوردی شناخته شده است. او تنها زنی در جهان است که به شکل انفرادی و بدون استفاده از کپسول اکسیژن به قلل گاشربروم1، گاشربروم2 و برودپیک صعود کرده است. از رکوردهای جالب توجه دیگر که توسط او ثبت شده است فاصله 52 ساعتی صعود به قلل گاشربروم 1 و 2 بدون بازگشت به کمپ اصلی است. الیزابت اولین بار زمانی که 19 سال سن داشت همراه پدر و مادرش با کوهنوردی آشنا شد. در سال 2006 او به همراه تیم ملی کوهنوردی فرانسه به بولیوی سفر کرد و دستاورد این تیم گشایش 5 مسیر در ارتفاعات آند در کشور بولیوی بود. در همان سال او به نپال سفر کرد و مسیری جدید از رخ جنوب شرقی کوه Pharilapcha را گشایش کرد.
اما شاهکارهای کوهنوردی او از سال 2008 شروع شد. او در این سال با سفر به پاکستان در طی فقط 16 روز سه کوه هشت هزار متری برودپیک، گاشربروم 1 و گاشربروم 2 را تنها و بدون استفاده از کپسول اکسیژن صعود کرد. او در سال 2009 به همراه مارتین میناریک تا برج شرقی کوه آناپورنا صعود کرد و شرایط جوی اجازه نداد که به قله اصلی آناپورنا صعود کند. در برگشت مارتین بر اثر سقوط جان خود را از دست داد و پیکرش هرگز پیدا نشد.
الیزابت از سال 2009 تا 2013 تمام فعالیت های کوهنوردی را متوقف کرد و فقط به انجام ورزش های چندگانه پرداخت. از جمله دستاوردهای او در این چند سال قهرمانی اروپا و کسب عنوان پنجم جهان در مسابقات چندگانه در سال 2012 و قهرمانی فرانسه در سال 2013 بود. از سال 2013 پروژه اصلی او در هشت هزاری ها یعنی صعود به قله سرسخت نانگاپاربات در زمستان آغاز می شود. در زمستان 2013 الیزابت روول به همراه کوهنورد ایتالیایی دانیل ناردی در تلاشی برای رسیدن به قله نانگاپاربات تا ارتفاع 6450 متری این کوه صعود می کنند و به دلیل بدی هوا مجبور به بازگشت می شوند. در 17 ژانویه 2016 او به همراه تومک مکیویچ لهستانی به ارتفاع 7800 متری نانگاپاربات می رسند و به دلیل بدی هوا مجبور به بازگشت از 300 متری قله می شوند. این بالاترین ارتفاعی بود که کوهنوردی در بین همه 34 اکسپدیشن زمستانی قبلی بر روی نانگاپاربات به آن رسیده بود.
الیزابت درابتدای سال 2017 و در زمستان بر روی کوه ماناسلو تلاشی ناموفق را انجام داد. در همین سال او به شکل انفرادی و بدون کپسول اکسیژن به کوه لوتسه صعود کرد. در همین سال او موفق به صعود ماکالو نیز شد. او در تلاش انفرادی و بدون کپسول اکسیژن در همین سال بر روی اورست و از مسیر جنوبی از ارتفاع 8500 متر به دلیل دیر شدن زمان صعود مجبور به بازگشت شد.
او در زمستان 2018 مجددا به همراه تومک مکیویچ به نانگاپاربات برگشت. او و تومک حتی بعد از اولین صعود زمستانی نانگاپاربات توسط تیم سه نفره مورو، تکسیکن و سدپارا باز هم میل و علاقه شان را برای رسیدن به قله این کوه حفظ کردند. در جریان تلاش سرانجام الیزابت و تومک مکیویچ موفق به صعود زمستانی قله نانگاپاربات شدند. الیزابت دومین کوهنورد زن دنیاست که موفق به صعود یک هشت هزاری در زمستان شده است. در حین فرود از نانگاپاربات تومک مکیویچ جان خود را از دست داد و الیزابت نیز به دلیل یخ زدگی انگشتان دست و پا به کمک تیم امداد از ارتفاع 6000 متر به پایین بازگشت.
منبع: ویکیپدیا
استفاده از این مطلب فقط با ذکر نام و لینک “بام ایران، 5610متر” مجاز است
هرمان بول؛ قهرمانی تکرار نشدنی
نویسنده و مترجم: مسعود فرح بخش
“کوه ها معلمانی بی صدا هستند، آن ها آموزگار مهارت های ناب هستند: فروتنی در برابر قدرت طبیعت، شجاعت، آزادگی و قدرت اراده بشر” – هرمان بول
در 16 سپتامبر 1924 کودکی در کشور اتریش متولد شد که به گواه بسیاری از کوهنوردان او به نسل خود تعلق نداشت و سال ها جلوتر از دوره اش کوهنوردی می کرد. او جز ارتقا سطح کوهنوردی اش به چیز دیگری نمی اندیشید. “هرمان بول” بی شک اسطوره و قهرمانی تکرار نشدنی است، او که خود قهرمان بسیاری از قهرمانان هم نسل و نسل های بعد از خود بود در زمانی که حتی در ادبیات کوهنوردی دنیا اصطلاحی به نام “سبک آلپی” وجود نداشت، پایه گذار این سبک ناب کوهنوردی در مرتفع ترین کوه های دنیا بود.
او در سال هایی که صعود به کوه های مرتفع دنیا با حداکثر تجهیزات و با تعداد زیادی از امکانات مانند ثابت گذاری ها تا قله، کپسول های اکسیژن، باربر ارتفاع و… انجام می شد، توانست سبک دیگری از صعود را به نام خود و آن هم در دهه 50 میلادی ثبت کند. کوهنوردی با کمترین امکانات و در کوتاه ترین زمان، بدون استفاده از باربرهای ارتفاع و بدون استفاده از کپسول اکسیژن که سال ها بعد به سبک آلپی معروف شد. بی شک هرمان بول سال ها جلوتر از زمانش کوهنوردی می کرد.
هرمان بول در سن 29 سالگی توانست به یکی از ناممکن های بزرگ دنیای کوهنوردی تا آن زمان جامه عمل بپوشاند. او در سال 1953 به شکل انفرادی و بدون استفاده از کپسول اکسیژن به عنوان اولین کوهنورد دنیا به کوه 8126 متری نانگاپاربات صعود کرد. قبل از بول 31 کوهنورد در راه رسیدن به قله نانگاپاربات جانشان را از دست دادند. گویی نانگاپاربات قتل گاه کوهنوردان بود و از این رو به آن لقب “کوهستان قاتل” دادند. اما کوهستان قاتل برای هرمان بول زندگی بخش بود. همراه هرمان بول در این صعود otto kempter از سرعت کافی برخوردار نبود و هرمان بول قسمت آخری مسیر را که شامل 17 ساعت کوهنوردی تا قله بود، به شکل انفرادی طی کرد. او که زمان رفت تا برگشتش به کمپ آخر 41 ساعت به درازا کشید در ارتفاع 8000 متری مجبور به شبمانی اجباری(بیواک) بدون چادر و کیسه خواب شد. او نه تنها اولین انسان تاریخ است که به نانگاپاربات صعود کرد بلکه اولین صعود انفرادی و اولین صعود بدون کپسول اکسیژن در یک کوه هشت هزارمتری را نیز به نام خود ثبت کرد. او بعدها در خاطراتش عنوان کرد که آن شب در ارتفاع 8000 متری تا صبح شخصی نامشخص در کنارش نشسته بود و با توجه به کمبود اکسیژن و توهم ناشی از آن شاید این اولین باری بود که روح معروف کوه های هیمالیا و قراقروم توسط کوهنوردان رویت شد!
هرمان بول بعد از رسیدن به قله نانگا پاربات این عکس نه چندان با کیفیت را ثبت کرد. عکسی که شاید هیچ یک از جنبه های زیبایی شناختی عکاسی را نداشته باشد اما یکی از معروف ترین عکس های تاریخ کوهنوردی شد. هرمان بول بر روی قله نانگاپاربات، کوهستان قاتل در بالاترین نقطه کوهی که قبل از او 31 کوهنورد در راه رسیدن به آن کشته شدند. عکسی معروف از هرمان بول، تنها و بدون کپسول اکسیژن
به این کفش ها نگاه کنید… شاید در نگاه اول این کفش های چرم مستعمل و نه چندان زیبا نظرتان را جلب نکند. واقعیت امر این است که شاید برای صعود یک کوه معمولی هم از این کفش ها استفاده نکنید. اما این ها یک جفت کفش معمولی نیستند. این کفش های کوهنورد افسانه ای هرمان بول است و درست همان کفش هایی که در صعود تاریخی نانگاپاربات به پا داشت. با همین کفش ها بدون استفاده از کپسول اکسیژن 41 ساعت در منطقه مرگ کوهنوردی کرد و با همین کفش ها یک شب را در ارتفاع 8000 متری بدون چادر و کیسه خواب به صبح رساند.
“من به کوهستان تعلق ندارم اما چرا نمی توانم بدون کوه ها زندگی کنم؟ اندیشه من، رویای من و تمام عمر من تا به امروز چیزی جز کوهستان نیست” – هرمان بول
هرمان بول که در جریان صعود نانگاپاربات دچار یخ زدگی انگشتانش شده بود بعدها همچنان به کوهنوردی خود ادامه داد. در سال 1957 گروهی از کوهنوردان اتریشی برنامه ای برای کوه های قراروم ترتیب دادند. این برنامه یک هدف اصلی داشت و آن اولین صعود موفق به کوه برودپیک بود. مارکوس اشموک سرپرست تیم از هرمان بول به عنوان کوهنورد باتجربه دعوت کرد تا در این صعود به آن ها کمک کند. کورت دیمبرگر و فریتز وینترستلار دیگر اعضای تیم بودند. این صعود نیز قرار بود بدون باربر ارتفاع، با کمترین تجهیزات و بدون استفاده از کپسول اکسیژن انجام شود. در روز صعود تیم چهار نفره به دو گروه تقسیم شد. کورت دیمبرگر و هرمان بول در تیم دوم و کمی قبل تر از اشموک و وینترستلار مشغول صعود بودند. در ارتفاع 7900 متری اما درد یخ زدگی انگشتان هرمان بول از برنامه نانگاپاربات دوباره به سراغش آمد. کورت دیمبرگر تصمیم گرفت که چندمتر آخر را انفرادی صعود کند و قرار شد هرمان بول به پایین برگردد. تیم اول به قله رسید و کورت دیمبرگر نیز کمی بعد به قله رسید اما زمانی که بر روی قله بود متوجه شد هرمان بول با فاصله کمی در حال رسیدن به قله است و کمی بعد هرمان بول نیز به قله رسید تا اولین صعود موفق کوه برودپیک در تاریخ ثبت شود.
هرمان بول برروی قله برودپیک در صعودی سبک بار و بدون کپسول اکسیژن در سال 1957 هرمان بول اولین انسان تاریخ است که اولین صعود موفق دو کوه هشت هزاری را انجام داد
چند روز بعد از اتمام پروژه صعود کوه برودپیک هرمان بول و کورت دیمبرگر تصمیم به صعود کوه صعود نشده ی چگولیزا به ارتفاع 7665 متر گرفتند. سبک این صعود نیز مشخص بود. این سبک صعود هرمان بول و کوهنوردان اتریشی بعدها عنوان “سبک آلپی” را به خود گرفت ولی در زمان صعودهای هرمان بول چنین اصطلاحی در ادبیات کوهنوردی جهان مرسوم نبود. بول و دیمبرگر در طی 3 روز بدون اکسیژن و با کمترین تجهیزات ممکن خود را به ارتفاع 6700 متری کوه چگولیزا رساندند. در 28 ژوئیه 1957 در ساعت 5 صبح این دو شروع به صعود نهایی برای رسیدن به قله کردند. در جریان صعود نهایی هرمان بول خطاب به کورت دیمبرگر آن روز را شادترین روز زندگی اش عنوان می کند و مناظر اطراف را رویایی ترین مناظری که او تا کنون دیده است عنوان می کند.
درست چند ساعت بعد از این طوفانی در می گیرد. بول و دیمبرگر که طناب کافی هم نداشتند تصمیم به بازگشت میگیرند. کورت دیمبرگر اینطور تعریف می کند:
“ناگهان طوفان مهیبی درگرفت، در مسیر ناگهان احساس کردم که زیر پایم در حال لرزش است، بی درنگ خودم را به سمت دیگر پرتاب کردم و ناگهان نقابی از زیر پایم شکست، در این لحظه منتظر بودم صدایی از هرمان بول بشنوم اما صدایی نیامد سریع به پایین نگاه کردم و لحظه ای دیدم که او همراه با بهمن در حال سقوط به اعماق دره های این کوه است”
عکس سمت چپ: هرمان بول در جریان صعود کوه چگولیزا در روز صعود عکس سمت راست: ردپای هرمان بول بر روی برف مشخص است. دقایقی پس از این عکس در محلی که در عکس مشخص شد بر اثر طوفان و برگشت، نقاب برفی می شکند و هرمان بول برای همیشه در دره های کوه چگولیزا آرام می گیرد
هرمان بول با سقوط بیش از 900 متر به اعماق کوه جان خود را از دست داد و پیکر او هرگز یافت نشد. هرمان بول در کوه هایی که جزئی از زندگی اش بود آرام گرفت اما تاثیری که او بر کوهنوردی جهان گذاشت همچنان بعد از 6 دهه با قدرت جاریست.
رینهولد مسنر در ستایش از هرمان بول چنین می گوید:
“اگر او 40 سال دیرتر به دنیا می آمد قطعا به پر افتخارترین کوهنورد زمان تبدیل می شد، زمانی که خبر مرگ او را شنیدم بسیار گریستم”
منابع:
ویکیپدیا
استفاده از مطلب فوق فقط با ذکر نام وبسایت “بام ایران ، ۵۶۱۰ متر” مجاز است
فانی بولاک ورکمن ؛ مادر کوهنوردی نوین
نویسنده و مترجم: مسعود فرح بخش
در زمانی که بسیاری از زنان دنیا حتی از ابتدایی ترین حقوق خود نیز برخوردار نبودند فقط یک اسطوره می توانست دست به انجام چنین ماجراجویی های بزرگی بزند. اسطوره ای به نام “فانی بولاک ورکمن” ، در زمانی که کوهنوردی حتی برای مردان نیز مشکل بود او به عنوان یک زن با سفر به دورافتاده ترین و بلندترین منطقه دنیا از کوه هایی بالاتر از توان و اراده ی مردان اروپایی و آمریکایی بالا رفت و نامش را در تاریخ کوهنوردی دنیا به عنوان مادر کوهنوردی نوین و اولین زن کوهنورد در ارتفاعات بالا جاودان کرد.
فانی بولاک ورکمن کاشف ، ماجراجو ، سایکل توریست ، جغرافی دان ، نویسنده و کوهنورد متولد 8 ژانویه 1859 در ماساچوست آمریکا است. بسیاری او را مادر کوهنوردی نوین دنیا می دانند و بدون شک او اولین زنی است که به طور حرفه ای اقدام به کوهنوردی در ارتفاعات بالای 5000 متر کرد.
او از تمام سفرهای خود یادداشت برداری می کرد و از او کتاب هایی زیادی به یادگار مانده است. وی یکی از فعالان حقوق برابر و حق رای برای زنان بود.
فانی بولاک در یک خانواده ثروتمند به دنیا آمد و پس گذران دوران تحصیل با ویلیام ورکمن ازدواج کرد. این زوج بعد از ازدواج با سرمایه گذاری خود، عازم سفری طولانی با دوچرخه به دور دنیا شدند. سوئیس، ایتالیا، اسپانیا، فرانسه، الجزایر و هندوستان نقاطی بودند که این زوج با دوچرخه به آنها سفر کردند.
آنها دو سال و نیم در هندوستان با دوچرخه سفر کردند تا اینکه با هیمالیا و قراقروم آشنا شدند و فانی ورکمن با مشاهده این ارتفاعات بکر و سر به فلک کشیده، شیفته ی کوهنوردی شد. این زوج در طول مدت 14 سال، 8 بار برای کوهنوردی وارد هیمالیا و قراقروم شدند و فانی بولاک ورکمن به عنوان یک زن کوهنورد، بسیاری از رکوردهای کوهنوردی دنیا را به نام خود ثبت کرد. در هر سفر آنها نه تنها به کوهنوردی در منطقه می پرداختند بلکه کار بررسی، نقشه برداری، عکاسی و گزارش نویسی از منطقه را انجام می داند و در طول سال بعد با این گزارش ها هدف بعدی سفر خود را بررسی و انتخاب می کردند.
فانی در اولین سفرش به قراقروم در سال 1899 تصمیم به صعود یخچال بایفو را گرفت اما شکاف های یخی و آب و هوای نامناسب هدف او را به سمت یخچال اسکورو تغییر داد. وی با صعود به قله 5700 متری که اسم پسرش را بر روی آن نهاد، رکورد بالاترین ارتفاعی که یک زن کوهنورد تا آن زمان به آن رسیده است را به دست آورد. آن ها در ادامه اکسپدیشن به قله 5930 متری صعود کرند که نام فانی بولاک ورکمن بر روی این کوه گذاشته شد. فانی بولاک در گزارش صعود خود از دیدن منظره خیره کننده کوه k2 خبر داد. به احتمال زیاد خانم فانی بولاک اولین زنی است که موفق به دیدن کوه k2 شده است.
در ادامه اکسپدیشن خانم بولاک به قله ی 6400 متری صعود کرد و سومین رکورد ارتفاع را به نام خود ثبت کرد. فانی در این سفر با چالش های زیادی همراه بود، مشکلات ارتفاع زدگی برای باربرها ، آب و هوای نامناسب و دمای زیر صفر، اما او جسور ، بی باک و با قدرت به راهش ادامه داد و در آن سال هایی که شاید ساده ترین ابزار های کوهنوردی وجود نداشت توانست به چنین قله هایی در یکی از دورافتاده ترین نقاط دنیا صعود کند.
در سال 1902 خانم فانی بولاک به هیمالیا سفر کرد و به اکتشاف یخچال چوگولونگما پرداخت. آب و هوا و بادهای بسیار شدید باعث نیمه کاره ماندن این سفر شد.
در سال 1903 فانی بولاک به کوه اسپانتیک رفت و توانست در تلاشی خیره کننده تا ارتفاع 6878 متری صعود کند و رکورد دیگری از خود بر جای بگذارد.
در سال 1906 خانم فانی بولاک در سن 47 سالگی با سفر به لبه غربی هیمالیا موفق شد قله 7091 متری Pinnacle Peak را صعود کند و بزرگترین دستاورد تاریخ کوهنوردی خود را انجام دهد. فانی بولاک اولین زنی بود که به ارتفاع بالای 7000 متر رسید و رکورد او تا سال 1934 پابرجا بود.
خانم ورکمن و روزنامه ای در حمایت از حق رای زنان – سفر اکتشافی هیمالیا
در اوایل قرن بیستم فانی بولاک معروف ترین کوهنوردی زن در سرتاسر دنیا بود. او ثابت کرد که زنان می توانند به دورافتاده ترین نقاط این سیاره خاکی سفر و بالاترین قلل دنیا را پا به پای مردان صعود کنند. فانی بولاک به جهانیان نشان داد که کوهنوردی فارغ از جنسیت است. بی شک او پیش گام در کوهنوردی نوین زنان و مادر کوهنوردی دنیا است. فانی بولاک بعد از سفرهایش در بسیاری از دانشگاه های مطرح دنیا سخنرانی و مدال های افتخار و شجاعت بسیاری را تصاحب کرد.
فانی بولاک ورکمن در سال 1925 و در سن 66 سالگی در شهر کن فرانسه دیده از جهان فرو بست.
منبع
استفاده از مطلب فوق فقط با ذکر نام وبسایت “بام ایران ، ۵۶۱۰ متر” مجاز است
جنگجویان یخی
نویسنده: مسعود فرح بخش
صعود زمستانی به قلل هیمالیا ، غیر ممکنی بود که با اراده ی لهستانی ها ممکن شد
در دهه 50 ، 60 و 70 میلادی اوج شکوفایی کوهنوردی در قلل مرتفع هیمالیا و قراقروم بود ، در حالیکه بسیاری از اولین های تاریخ کوهنوردی در ارتفاعات بلند در همین سال ها شکل گرفت لهستانی ها در کشور خود اجازه خروج و شرکت در اکسپدیشن های هیمالیا نداشتند ، اوضاع اقتصادی اسفناک آن روزهای لهستان هم اجازه سفر به این گوشه از دنیا را نمی داد ، تا اینکه در اواسط دهه 70 کم کم پای لهستانی ها به هیمالیا باز شد اما درست در زمانیکه بسیاری از رکوردها به ثبت رسیده بود و بسیاری از غیر ممکن ها در هیمالیا ممکن شده بود.
کوهنوردان لهستانی باید ثابت می کردند که بهترین در دنیا هستند و برای اینکار باید تنها غیر ممکن موجود در هیمالیا را ممکن می کردند و آن چیزی نبود جز صعود زمستانی به یک قله ی بالای هشت هزار متر برای اولین بار در تاریخ کوهنوردی.
زمانیکه رینهولد مسنر به همراه پیتر هابلر در سال 1978 بدون کپسول اکسیژن به اورست صعود کردند فقط و فقط تنها یک غیر ممکن دیگر در هیمالیا باقی ماند غیر ممکنی که درست دو سال بعد در فوریه 1980 توسط کریستوف ویلیچکی کوهنورد نامدار لهستانی و لژک سیچی ممکن شد .
زمانی که ویلیچکی با بیسیم خود یک پیام کوتاه به بیس کمپ مخابره کرد و آن پیام شروع فصل جدید در تاریخ هیمالیا نوردی بود : ” مــــا روی قــــــله هســـتیـــــم ” پیامی کوتاه از بلند ترین نقطه ی زمین ولی اینبار در فصل زمستان .
اولین هشت هزاری لهستانی ها و اولین کوه هشت هزار متری که در زمستان صعود شد از قضا بلندترین آنها نیز بود. صعود زمستانی به کوه اورست تا آن تاریخ بزرگترین غیر ممکن تاریخ کوهنوردی بود که به وقوع پیوسته بود.
لهستانی های قدرتمند که “جنگجویان یخی” لقب گرفته بودند در حد فاصل سال 1980 تا 1988 موفق شدند 7 قله از چهارده قله ی بالای هشت هزار متری را صعود کنند.
اورست در سال 1980(اولین صعود یک هشت هزاری در زمستان)
ماناسلو در سال 1984
دائولاگری در سال 1985
چوآیو در سال 1985
کانگچن چونگا در سال 1986
آناپورنا در سال 1987
لوتسه در سال 1988(اولین صعود یک هشت هزاری در زمستان به صورت سولو و انفرادی توسط ویلیچکی)
در این بین یرزی کوکوچکای افسانه ای با 4 صعود زمستانی(کانگجن چونگا ، دائولاگری ، آناپورنا ، چوآیو ) و کریستوف ویلیچکی با 3 صعود(کانگجن چونگا ، لوتسه ، اورست) نامشان در تاریخ جاودانه شد.
لهستانی ها تا سال 2005 حاکم هیمالیا در زمستان بودند تا اینکه پدیده ای به نام “سیمون مورو” ظهور کرد
در سال 2005 سیمون مورو ی ایتالیایی بهمراه موراوسکی لهستانی شیشاپانگما را صعود کردند تا اولین غیر لهستانی تاریخ باشد که یک کوه هشت هزار متر را برای اولین بار در زمستان صعود کرد.
در سال 2009 سیمون مورو به همراه دنیس اروبکو ، ماکالو را نیز در زمستان صعود کرد تا اولین و تنها صعود زمستانی ماکالو رقم بخورد.
سیمون مورو در سال 2011 بهمراه دنیس اروبکو و کوری ریچاردز گاشربروم 2 را صعود کرد تا عدد فتوحات خود در زمستان را به سه برساند .
این صعود اولین صعود یک کوه هشت هزار متری در پاکستان بود و اولین و آخرین صعود زمستانی در گاشربروم 2.
در سال 2012 و 2013 باز هم لهستانی ها موفق شدند گاشربروم 1 و برودپیک را هم در پاکستان صعود کنند تا 12 قله از 14 قله بالای هشت هزار متر در زمستان صعود شده باشد.
اما صعود سیزدهمین کوه هشت هزاری تاریخ نیز به نام سیمون مورو افسانه ای رقم خورد. او به همراه آلکس تکسیکن و علی سدپارا از پاکستان بعد از چندین تلاش ناموفق در سال های قبل موفق شد در سال 2016 کوه سرسخت نانگاپاربات را در زمستان صعود کند تا با چهار صعود زمستانی نامش را در تاریخ کوه نوردی دنیا برای همیشه جاودان سازد.
اکنون کوه k2 ملقب به کوهستان وحشی ، دومین و مشکل ترین کوه جهان تنها کوه بالای هشت هزار متریست که هنوز کسی موفق به صعود زمستانی آن نشده است. اما غیر ممکن غیر ممکن است …
عکس بالای صفحه: از چپ (دنیس اوروبکو ، سیمون مورو ، کوری ریچاردز) در اولین صعود زمستانی کوه گاشربروم 2
برگرفته از
استفاده از مطلب فوق فقط با ذکر نام وبسایت “بام ایران ، ۵۶۱۰ متر” مجاز است
وندا روتکیویچ ، کوهنورد زنی که بالاتر از مرد ها بود
نویسنده: مسعود فرح بخش
وندا روتکیویچ ، متولد 1943 در لهستان است. از اواسط دهه 60 میلادی وقتی پای لهستانی ها به کوه های مرتفع دنیا باز شد ؛ بسیاری از ناممکن ها ، ممکن شد . لهستانی ها با کارهای شاخص خود نبوغ و سرسختی بالای خود را به رخ همگان کشیدند . بدون شک در دنیای کوهنوردی لهستانی ها حرف های زیادی برای گفتن دارند و در بین لهستانی ها نام خانم “وندا روتکیویچ” به زیبایی می درخشد.
بی تردید وندا نه تنها یکی از بهترین کوهنوردان زن تمام دوران بود بلکه می توان گفت او یکی از بهترین های هیمالیا و قراقروم بود.
وندا ورزش های شنا ، ژمیناستیک و اسکی را به طوری حرفه ای دنبال می کرد. او اولین بار در سال 1961 در جریان اردوی تیم ملی والیبال زنان لهستان برای بازی های المپیک توکیو با کوهنوردی آشنا شد. وندا اولین صعود بلند خود را در سال 1970 به قله لنین انجام داد.
در سال 1975 وندا روتکیویچ در قالب تیم لهستانی برای اولین بار به قله گاشربروم 3 صعود کردند. این اولین صعود موفق گاشربروم 3 بود. این کوه مرتفع ترین قله 7000 متری و پانزدهمین قله مرتفع دنیاست.گاشربروم 3 اولین کوه دنیا بود که اولین صعود آن توسط یک زن انجام شد.
وندا بعنوان نخستین زن دیواره شمالی ایگر را صعود کرد.
همچنین وندا دیواره شمالی ماترهورن را در زمستان صعود کرد.
او نوشاخ و آکانکاگوا را نیز صعود کرد.
وندا اولین زن کوهنورد بود که رویای رسیدن به 14 قله هشت هزار متری را در سر داشت.
در سال 1978 او بعنوان اولین کوهنورد لهستانی ، اولین کوهنورد زن اروپایی و سومین زن دنیا به قله اورست صعود کرد.
وندا در سال 1985 کوه سرسخت نانگاپاربات را صعود کرد.
یکی از ماندگارترین کارهای وی صعود به عنوان اولین کوهنورد زن در سال 1986 به مشکل ترین کوه دنیا ، K2 بود.
شیشاپانگما را در سال 1987 صعود کرد و دو سال بعد در 1989 گاشربروم 2 و در سال بعد گاشربروم 1 را صعود کرد.
در سال 1991 چوآیو را به صورت سولو و انفرادی صعود کرد.
در همان سال کوه سرسخت آناپورنا ، خطرناک ترین کوه جهان را بازهم به صورت سولو و انفرادی صعود کرد.
در سال 1992 و در سن 49 سالگی آخرین برگ از کارنامه پرافتخار وندا رقم خورد. وی آخرین بار توسط کوهنورد معروف مکزیکی ، کارلوس کارسولیو ، در ارتفاعات بالای کوه کانجن چونگا دیده شد. کارلوس سعی می کند او را مجبور به بازگشت کند اما وندا قبول نمی کند. بعد از آن وندا هرگز دیده نشد. در سال 1995 جسدی در کوه کانجن چونگا پیدا شد که گمان می رفت مربوط به او باشد.
اینکه او کانجن چونگا را صعود کرده یا نه هرگز مشخص نشد ، اگر او این کار را انجام داده باشد اولین کوهنورد زنی است که به سومین کوه مرتفع دنیا صعود کرد.
وندا روتکیویچ با احتساب کانجن چونگا تا سال 1992 توانست به 9 قله هشت هزار متری صعود کندکه نشان از نبوغ و توان بسیار بالای این کوهنورد دارد و از این لحاظ از بسیاری کوهنوردان مرد زمان خود بالاتر بود
بدون شک او یکی از بهترین کوهنوردان زن تمام دوران است.
بعد ها در سال 2010 خانم ادورنه پاسابان اولین زنی بود که به تمامی 14 قله بالای هشت هزار متر صعود کرد .
وندا روتکیویچ و یرزی کوکوچکا ، بسیاری ایندو را بهترین کوهنوردان مرد و زن تمام دوران می دانند
وندا روتکیویچ
خانم وندا از برترین کوهنوردان زن تمام دوران
منبع:
https://en.wikipedia.org/wiki/Wanda_Rutkiewicz
http://www.summitpost.org/in-memory-of-wanda-rutkiewicz-1943-1992/402961
استفاده از مطلب فوق فقط با ذکر نام وبسایت “بام ایران ، ۵۶۱۰ متر” مجاز است
نوشاخ ، بام افغانستان
کوه سرسخت نوشاخ دومین کوه مرتفع در رشته کوه هندوکش(بعد از کوه تیریچ میر) و بلندترین کوه کشور افغانستان می باشد.
نوشاخ با 7492 متر ارتفاع ، پنجاه و دومین کوه مرتفع دنیا و جز کوه های 7000 متری سرسخت می باشد. رخ غربی و شمالی این کوه در استان بدخشان افغانستان و رخ شرقی و جنوبی آن در کشور پاکستان می باشد.
اولین صعود این کوه در سال 1960 توسط یک گروه ژاپنی انجام شد.
در سال 1973 آندری زاوادا و همنوردش تادیوک پیتروفسکی عضو تیم اکسپدیشن لهستان اولین صعود زمستانی این کوه را انجام دادند. این صعود زمستانی از این جهت دارای اهمیت بود که در آن زمان ، نوشاخ مرتفع ترین کوهی بود که کوهنوردان در زمستان به قله آن رسیدند و همینطور اولین صعود زمستانی یک کوه بالای 7000 متر بر روی نوشاخ انجام شد.
اولین گروه از کوهنوردان افغان در سال 2009 موفق به صعود این کوه شدند.
اولین گروه کوهنوردان افغان در سال 2009 به بام کشورشان صعود کردند
استفاده از مطلب فوق فقط با ذکر نام وبسایت “بام ایران ، ۵۶۱۰ متر” مجاز است
مرتفع ترین کوه هایی که صعود نشدند
مترجم و نویسنده: مسعود فرح بخش
کوهنوردی یکی از خاص ترین ورزش های دنیاست. ورزشی که روح آن کمی متفاوت تر با سایر ورزش هاست. در کوهنوردی انسان وارد طبیعت بکر می شود و از نزدیک زیبایی های طبیعت را لمس می کند.
انس به طبیعت و طبیعت دوستی در ذات هر انسانی نهفته است و این نوع علاقه امروزه باعث کشش مردم به ورزش کوهنوردی می شود.این خصوصیت در کوهنوردی سبب شده هر روز تعداد علاقه مندان به این ورزش بیش از پیش شود به طوریکه امروزه در مرتفع ترین کوه ها ترافیک کوهنوردان را شاهد هستیم که خود این امر باعث بروز مشکلات و معضل هایی می شود.
کوهنوردی به شکل امروزی از اواسط قرن هجدهم میلادی در کوه های آلپ شکل گرفت و بعد از آن کوهنوردان روز به روز به فکر پیشرفت و انجام کارهای نو و شاخص افتادند.
در اوایل قرن نوزدهم با ورود افراد غیر بومی که عمدتا بریتانیایی بودند به مناطق هیمالیا و قراقروم و نقشه برداری هایی که انجام دادند مرتفع ترین مناطق زمین ثبت و اندازه گیری شدند و در اوایل قرن بیستم پای کوهنوردان به این مناطق باز شد. مرتفع ترین قلل دنیا که همگی در مناطق هیمالیا و قراقروم هستند به نوبت از اواسط قرن بیستم صعود شدند.
کوهنوردان مختلف از سرتاسر دنیا هر ساله به این مناطق سفر می کنند و تعداد بسیاری از قله های منطقه را صعود می کنند .
امروزه تمام 14 کوه بالای هشت هزار متری توسط کوهنوردان مختلف از مسیرهای مختلف صعود شده است. به جز کوه K2 سایر کوه های هشت هزاری در فصل زمستان نیز صعود شدند. اما همه قلل مناطق هیمالیا و قراقروم سرنوشت مشابهی ندارند. برخی قللی هستند که تاکنون پای هیچ بشری به آنها باز نشده.
کاوش های باستانی نشان دهنده آن است که انسان ها در هزاران سال قبل از میلاد به قلل بالای 6000 متر در کوهستان آند صعود کردند .از این رو نمی توان به طور قطع گفت یک کوه صعود نشده اما در مورد کوه های هیمالیا و قراقروم داستان متفاوت است.
با توجه به اینکه هیچ سند و مدرکی به طور قطع در مورد مردم محلی در مورد صعود آنها به کوه ها وجود ندارد باز هم نمی توان با قطعیت نسبت به این مسئله اظهار نظر کرد. برخی از این کوه ها از زمان قدیم برای مردم محلی شناخته شده و خاص بودند و امکان این وجود دارد که در زمان های بسیار دور مردم محلی به آنها صعود کرده باند اما هیچ سند و مدرکی دال بر صعود انسان به این قلل وجود ندارد.
بنا براین باقدمه فوق ، فهرستی از پنج قله مرتفع دنیا که تاکنون پای هیچ بری به آنها باز نشده در زیر جمع آوری شده است:
5- کارجیانگ (Karjiang) در تبت با ارتفاع 7221 متر
کارجیانگ 7221 متر
این کوه در تبت و مرز با بوتان واقع شده. مسیر این کوه بسیار فنی و بسیار بهمن خیز است. تا کنون چند تلاش محدود روی آن صورت گرفته اما هرگز کسی موفق به صعود آن نشده.
4- لابوچه کانگ (Labuche Kang III) با ارتفاع 7250 متر
لابوچه کانگ و شیشاپانگما ، عکس از روی چوآیو
یکی از زیبا ترین قلل واقع در تبت لابوچه کانگ I می باشد. این کوه تا کنون فقط دو بار در سال های 1986 و 2010 بر روی آن تلاش شد که یک تلاش بر روی آن موفقیت آمیز بود. در سال 2010 کوهنورد آمریکایی بر روی این کوه کشته شد.
اما تا کنون هیچ تلاشی بر روی کوه لابوچه کانگ III انجام نشده و به واقع این کوه یکی از بکرترین کوه های دنیا می باشد.
3- قله شمالی کابرو(Kabru North Summit) با ارتفاع 7394 متر
کابرو 7394متر
مجموعه قلل کابرو در مرز بین چین و نپال و در مجاورت کانجن چونگا سومین کوه مرتفع دنیا قرار دارد. در سال 2004 یک تلاش بر روی قله ی شمالی کابرو انجام گرفت که بهمن گیر بودن مسیر سبب بازگشت کوهنوردان شد. بر روی قله جنوبی کابرو چند تلاش انجام شده که یکی از آنها موفقیت آمیز بوده ، اما قله شمالی تا کنون بکر و دست نخورده باقی مانده.
2- موچا چهیش (Muchu Chhish) با ارتفاع 7543 متر
موچا چهیش 7543 متر
موچا چهیش واقع در قراقروم پاکستان تا کنون مرتفع ترین کوه دنیاست که به لحاظ قانونی امکان صعود کردن وجود دارد اما تاکنون صعود نشده است. مسیر این کوه فنی و بسیار بهمن خیز است. همینطور برای رسیدن به قله نیاز به یک تراورس طولانی می باشد که باعث افزایش مسافت مسیر می شود.
1- گانکار پونسوم (Gangkhar Puensum) با ارتفاع 7570 متر
گانکار پونسوم ، مرتفع ترین کوه صعود نشده ی دنیا
گانکار پونسوم واقع در کشور بوتان و مرز با تبت ، مرتفع ترین کوه دنیاست که تاکنون کسی بر روی قله آن پا نگذاشته است.
کشور بوتان تا سال 1983 مرزهای خود را به روی کوهنوردان برای صعود به این کوه بسته بود. بعد از آن دولت بوتان اجازه داد کوهنوردان وارد این منطقه شوند اما بنا به دلایل مذهبی هرگز اجازه نمی دهد که گروهی قله این کوه را صعود کند. مردم محلی این کوه را بسیار مقدس و جایگاه خدایان می دانند.
در سال 1999 تیمی متشکل از کوهنوردان ژاپنی بر روی این کوه تلاش کردند اما بنا به احترام مردم محلی قله کوه را صعود نکردند و فقط قله فرعی در مجاورت قله اصلی را فتح کردند. اینک دولت بوتان اجازه صعود به ارتفاع بالاتر از 6000 متر در این کوه را نمی دهد.
منبع:
استفاده از مطلب فوق فقط با ذکر نام وبسایت “بام ایران ، ۵۶۱۰ متر” مجاز است
k2 ؛ هرم غول آسا از جنس سنگ و یخ
نویسنده: مسعود فرح بخش
قله ی k2 به ارتفاع 8611 متر دومین قله ی مرتفع دنیا در رشته کوه قراقروم در مرز بین پاکستان و چین قرار گرفته. k2 هرمی غول آسا از جنس سنگ و یخ ، فنی ترین و سخت ترین کوه جهان و هدف غایی بسیاری از کوهنوردان می باشد. از هر 4 نفری که اقدام به فتح قله کردند یکی جان خود را از دست داده و از این رو بیشترین آمار تلفات در همین کوه می باشد.
در سال 1850 نقشه بردار بریتانیایی اقدام به تهیه نقشه از رشته کوه قراقروم پاکستان کرد. وی از فاصله بیش از 250 کیلومتری کوه ، دو قله مرتفع را دید و طرحی از آن دو رسم کرد و نام k1 و k2 را بر روی آنها نهاد.(حرف k از اول حرف قراقروم)
بعد ها k1 به ماشربروم تغییر نام داد ولی نام k2 تغییر نکرد.
در سال 1902 اولین گروه برای بالارفتن از این کوه سرسخت تلاش کرد. آنها فقط تا ارتفاع 6500 متری بالا رفتند.7 سال بعد در سال 1909 گروه دوم تلاشی دیگر بر روی این کوه با شکوه انجام داد. آنها حتی به ارتفاع قبلی هم نرسیدند.
یکی از اعضای تیم لوئیجی آمادئو(شاهزاده ی آبروزی در ایتالیا) تا ارتفاع 6250 متری بالا رفت. بعد ها این مسیر به اصلی ترین راه رسیدن به قله تبدیل شد و نام “یال آبروزی” به خود گرفت.
سرانجام پس از نیم قرن تلاش در سال 1954 قله از مسیر آبروزی صعود شد.
رینهولد مسنر کوهنورد مشهور جهان در سال 1979 قله را بدون استفاده از کپسول اکسیژن صعود کرد.
اما یکی از به یادماندنی ترین صعودهای تاریخ کوهنوری در سال 1986 بر روی همین کوه انجام شد.
یرزی کوکوشکا بهمراه پیتروفسکی کوه را از مسیری جدید موسوم به مسیر لهستانی ها صعود کردند. مسیری که هرگز در تاریخ کوهنوردی تکرار نشد. مسنر از این مسیر با نام “مسیر خودکشی” یاد کرد. پیتروسفکی در حال فرود از این مسیر جان خود را از دست داد.
بی شک یکی از سخت ترین و خطرناک ترین گذرگاه های کوهنوردی در کل کوه های جهان در همین کوه می باشد. منطقه ای موسوم به Bottleneck در ارتفاع 8200 متری و 400 متر زیر قله گذرگاهی از جنس یخ با نقاب های برفی خطرناک که بیشترین آمار تلفات در k2 نیز در همین نقطه بوقوع پیوسته است.
k2 تنها کوه بالای هشت هزار متری می باشد که تا کنون در زمستان صعود نشده است.
رینولد مسنر کوهنورد مشهور دنیا در وصف k2 چنین گفته:
“اورست در مقابل k2 تنها یک تفریح است”
زمانیکه آمار صعود کنندگان به این دو کوه را بررسی کنیم ، گفته مسنر مشهود تر می شود. تا کنون کمتر از 400 کوهنورد به K2 صعود کردند در حالیکه حدود 6000 هزار نفر موفق شدند به قله اورست صعود کنند.
صعود به k2 جز بالاترین و ارزشمند ترین کارها در کوهنوردی محسوب می شود و به نوعی با مدال طلای المپیک برابری می کند.
از ایران تا کنون کاظم فریدیان ، عظیم قیچی ساز و رضا شهلایی موفق به صعود این کوه سر سخت شده اند.
داود خادم اصل در سال 1383 در حوالی کمپ 3 در k2 گرفتار طوفان شد و جان خود را از دست داد.
رخ شمالی k2
عکس هوایی از قله
یال آبروزی
کوهنوردان در حال رسیدن به گذرگاه مخوف باتل نک
گذرگاه باتل نک و دیواره بزرگ یخی که بایستی آنرا دور زد
تراورس خطرناک در گذرگاه باتل نک پای دیواره های عظیم یخی که هر لحظه امکان شکستن آنها وجود دارد