نوشته‌ها

هفت سال در نانگاپاربات

/0 دیدگاه /در , /توسط

نویسنده: مسعود فرح بخش
داستان دومین صعود زمستانی کوه نانگاپاربات برای همیشه در تاریخ کوهنوردی جهان ماندگار شد. کوهنوردی در زمستان و در ارتفاعات بالا حد نهایی تلاش و اراده بشر است و زمستان 2018 نانگاپاربات تجلی این تلاش و اراده بود. تاریخ کوهنوردی قصه ای از مردان و زنی جنگجو در کارزار سخت و سرد را فراموش نخواهد کرد. قصه ای از جنگجویان یخی که حد توان و اراده بشر را به جلو هول دادند. کوهستان قاتل، نانگاپاربات از این پس داستانی دیگر را در دل خود دارد. داستانی که در آن انسان هایی سرسخت به جدال با کوهی سرسخت تر رفتند و در پایان این کارزار عده ای اسطوره شدند و عده ای اما افسانه….
شاید زمانی که تومک مکیویچ در زمستان 2011 کوله بارش را از منزلش در لهستان به مقصد پاکستان و صعود زمستانی نانگاپاربات جمع کرد هرگز فکر نمی کرد که سرنوشت او با این کوه رقم خورده است. تومک از زمستان 2011 تا زمستان 2018 هفت تلاش بر روی این کوه انجام داد. هیچ کوهنوردی تا قبل از این به اندازه تومک بر روی یک کوه تلاش نکرد و شکست نخورد اما تومک فقط یک هدف در سر داشت و آن چیزی جز “اولین صعود زمستانی” به این کوه نبود. سه تلاش اخیر تومک مکیویچ در نانگاپاربات با کوهنورد زن قوی فرانسوی الیزابت روول انجام شد. در زمستان 2016 زمانی که تومک و الیزابت در حال تلاش بر روی نانگاپاربات بودند خبری تلخ برای تومک رقم خورد. اولین صعود زمستانی نانگاپاربات در 26 فوریه آن سال توسط سیمون مورو، آلکس تکسیکن و محمدعلی سدپارا انجام شد. تومک با وجود انتقاداتی که از صعود آنان داشت اما کسی فکر نمی کرد که مجددا به نانگاپاربات بازگردد اما زمستان 2018 او دوباره به همراه الیزابت روول به این کوه بازگشت. تومک در هفتمین تلاش خود و سومین تلاش او به همراه الیزابت روول سرانجام موفق شد که این غیر ممکن را انجام دهد. آنها در 25 ژانویه و در زمستان سرانجام به قله نانگاپاربات صعود کردند اما در برگشت شرایط برای تومک و الیزابت خوب پیش نرفت و تومک در ارتفاع 7200 متری نانگاپاربات برای همیشه به قسمتی از این کوه تبدیل شد. الیزابت روول هم در تلاشی خیره کننده و در یک عملیات امداد بی سابقه توسط دنیس اروبکو و آدام بیلیچکی به پایین منتقل شد.
تومک مکیویچ متولد 1975 در لهستان و دارای 3 فرزند است. او در نوجوانی به هروئین معتاد و در مراکز ترک اعتیاد درمان شد. اولین دستاورد جدی کوهنوردی او تراورس کوه لوگان، بلندترین کوه کانادا و دومین کوه مرتفع آمریکای شمالی در سال 2008 بود. او در سال 2009 به شکل انفرادی به کوه خانتانگری صعود کرد.

تومک مکیویچ و ایزابت روول

تومک مکیویچ و الیزابت روول

زمستان 2018 نانگاپاربات پایانی دراماتیک داشت، پایانی همچون صعود برادران مسنر از رخ روپال به نانگاپاربات. تومک هفت سال در نانگاپاربات در این جهنم سرد جنگید و درست زمانی که فقط چند قدم تا پایان کارزار فاصله داشت همچون گونتر مسنر برای همیشه در این کوه باقی ماند.
شاید حال الیزابت را فقط رینهولد مسنر درک کند… اینکه دو نفری در راه هدف تلاش کنی اما در نهایت خودت تنها بازگردی با دستاوردی که نمی دانی آیا پیروزی است یا شکست…

 

استفاده از مطلب فوق فقط با ذکر نام و لینک وبسایت “بام ایران؛ 5610متر” مجاز است

 

صعود زمستانی به k2 ؛ شاید وقتی دیگر

/0 دیدگاه /در /توسط

نویسنده: مسعود فرح بخش

در 2 فوریه 2011 کوه گاشربروم 2 برای اولین بار توسط سیمون مورو، دنیس اروبکو و کوری ریچاردز در زمستان صعود شد.
گاشربروم 2 اولین کوه هشت هزاری پاکستان بود که بعد از تلاش های زیاد سرانجام در سال 2011 صعود شد.

اولین تلاش زمستانی موفق بر روی 14 کوه هشت هزاری در سال 1980 و بر روی اورست توسط اکسپدیشن لهستانی ها انجام شد و تا سال 2005 و صعود زمستانی کوه شیشاپانگما تمامی کوه های هشت هزاری که در جایی غیر از پاکستان (چین، تبت و نپال) بودند صعود شدند.
صعود زمستانی گاشربروم 2 در واقع هموارکننده ی راه صعود به سایر هشت هزاری های پاکستان بود چراکه سال بعد و در زمستان 2012 کوه گاشربروم1 و در 2013 کوه برودپیک و در 2016 کوه نانگاپاربات که همگی در پاکستان هستند، در زمستان صعود شدند.

اما سرنوشت برای یکی از کوه های هشت هزاری پاکستان متفاوت تر از بقیه است. کوه k2 آن قدر با ابهت و ترسناک است که فکر صعود زمستانی آن حتی به سر کسی نزند. تا کنون 3 تلاش زمستانی بر روی این کوه باشکوه انجام شده است که هر سه ناموفق بودند.

اولین زمزمه صعود زمستانی به k2 در سال 1983 توسط آندری زاوادا به وجود آمد. اما زاوادا موفق نشد بودجه لازم برای تلاش لهستانی ها را کسب کند و این اکسپدیشن به چند سال بعد موکول شد. اولین تلاش برای صعود زمستانی k2 در سال 1987-88 توسط یک گروه بزرگ بین المللی به سرپرستی آندری زاوادا انجام شد و نتیجه آن صعود تا ارتفاع 7300 متری بود. 13 مرد لهستانی به همراه 7 کانادایی و 4 بریتانیایی از اعضای این اکسپدیشن بودند که در طی 3 ماه تلاش فقط ده روز هوای خوب را تجربه کردند.
تلاش دوم بین المللی بر روی k2 در زمستان 2003-4 بود که این تلاش به صعود تا ارتفاع 7650متری توسط کوهنورد قزاق دنیس اوروبکو انجامید. این تلاش از رخ شمالی کوه در چین انجام شد و کریستف ویلیچکی سرپرست تیمی بود گه مردانی از لهستان، قزاقستان و اوکراین او را همراهی می کردند.
تلاش سوم توسط اکسپدیشن تیم روسیه و در سال 2011-12 برروی این کوه انجام شد که نتیجه آن صعود تا ارتفاع 7200 متری و مرگ یکی از اعضای تیم بود. این صعود از مسیر آبروزی انجام شد.

حال باید دید این کوهستان وحشی سرانجام در چه سالی در زمستان بر زیرپای کوهنوردان ماجراجو قرار می گیرد. در زمستان 2017-18 در اکسپدیشن بین المللی تعدادی از باتجربه ترین کوهنوردان زمستانی کار هیمالیا به سرپرستی کریستف ویلیچکی برای صعود زمستانی k2 تلاشی دیگر را آغاز خواهند کرد. تلاشی که شاید آخرین غیر ممکن موجود در تاریخ هشت هزاری ها را ممکن کند و شاید صعود این سخت ترین کوه دنیا به وقتی دیگر موکول شود.

 

منبع: altitudepakistan

عکس: اولین اکسپدیشن زمستانی بر روی k2 در سال 1987/88

 

استفاده از مطلب فوق فقط با ذکر نام وبسایت “بام ایران ، ۵۶۱۰ متر” مجاز است

لیلا پیک ؛ نیزه ای در دل آسمان

/0 دیدگاه /در /توسط

نویسنده: مسعود فرح بخش

لیلا پیک یا به انگلیسی Laila peak اگر نگوییم یکی از زیبا ترین کوه های جهان است بی شک از زیباترین کوه های پاکستان و منطقه قراقروم است. شکل خاص و متمایز لیلا پیک باعث می شود که در میان انبوه کوه های سر به فلک کشیده منطقه قراقروم کاملا متمایز باشد.

لیلا پیک از رخ غربی به شکل یک سطح یخی با شیبی بیش از 45 درجه تا نوک قله امتداد دارد و در طرف مقابل 1500 متر دیواره عمودی در انتظار کوهنوردان است و از دور مشابه نیزه ای نوک تیز که در دل آسمان فرو رفته است. این کوه زیبا در دره ی هوشی در نزدیکی یخچال گوندوگرو در محدوده کوهستان قراقروم در استان گیلگیت پاکستان واقع شده است. این منطقه محل عبور کوهنوردانی است که عازم کوه های هشت هزاری قراقروم می شوند و همه آنها در اولین مواجهه با این کوه زیبا ، چشم از آن بر نمی دارند.

برای قله این کوه ارتفاعات مختلفی تا کنون ذکر شده است اما به نظر میرسد قابل استناد ترین آنها ارتفاع 6096 متری باشد که در سال 2003 اندازه گیری شد.

مانند بسیاری دیگر از کوه های سر به فلک کشیده و عمدتا مشکل منطقه قراقروم که در حد فاصل دهه 80 و 90 میلادی صعود شدند ، لیلا پیک نیز برای بار اول در سال 1987 از رخ غربی توسط چهار کوهنورد بریتانیایی به شکل غیر قانونی و بدون مجوز از دولت پاکستان صعود شد. صعود غیر قانونی کوه های منطقه پاکستان در آن زمان تقریبا امری عادی در بین کوهنوردان بود.

در سال 1993 گروه آلمانی به همراه تیمی از کشور سوئیس از همان مسیر و باز هم به شکل غیر قانونی و بدون مجوزبرای دومین بار قله را صعود کردند.

اولین صعود رسمی و قانونی لیلا پیک و همچنین سومین صعود این کوه در سال 1997 توسط گروه کوهنوردان ایتالیایی انجام شد. کوهنوردان زمانی که به قله رسیدند با کپسول گازی مواجه شدند که نام کوهنوردان بریتانیایی بر روی آن حک شده بود.

img_20160929_165216

مسیر ایتالیایی ها در لیلاپیک

مسیری که ایتالیایی ها برای صعود انتخاب کردند از مسیر قبلی که کوهنوردان بریتانیا آنرا گشایش کردند سخت تر و طولانی تر بود.

صعود های بر روی لیلا پیک همگی به شکل آلپی بوند و حتی امکان صعود یکروزه از کمپ پیشرفته تا قله به سبک آلپی نیز وجود دارد اما شیب زیاد و 1500 متر مسافت عمودی تا قله باعث می شود که کوهنوردان یک روز در ارتفاعات بالا بیواک کنند و روز دوم با صعود قله به پایین بازگردند.

قله گوندوگرو در مجاورت لیلاپیک با ارتفاع 5700 متر برای هم هوایی قبل از صعود اصلی بسیار مناسب است.

در سال 2005 دو کوهنورد اهل اسکاندیناوی تصمیم به صعود قله و سپس فرود از طریق اسکی گرفتند. آنها تا 100 متری قله صعود کردند و فراتر رفتن از این ارتفاع را به دلیل یخی بودن مسیر و شیب زیاد برای اسکی کردن غیر ممکن و خطرناک دانستند و از ارتفاع 6000 متری در رخ غربی این کوه تا پایین را اسکی کردند. بعد ها این دو کوهنورد لیلا پیک را مسحور کننده ترین کوهی که تا آن زمان به استقبالش رفته بودند ، توصیف کردند.

در سال 2013 کوهنورد نامدار اسپانیایی آلکس تکسیکن (اولین فاتح کوه نانگاپاربات در زمستان) موفق به صعود این کوه سرسخت برای اولین بار در زمستان شد.

تعداد کوهنوردانی که به شکل رسمی و غیر رسمی به قله لیلاپیک صعود کردند حدود 10 نفر است.

نام لیلا در زبان مردم محلی به معنی بهترین و دوست داشتنی ترین است از این جهت در منطقه قراقروم جز این کوه ، دو قله دیگر به نام لیلاپیک وجود دارد که یکی با ارتفاع  6986 متر که صعود آن نیز مشکل و فنی است و دیگری با ارتفاع 5971 متر.

هر سه لیلا پیک پاکستان توسط کوهنوردان صعود شدند و وزارت گردشگری پاکستان برای تشویق کوهنوردان با یک مجوز صعود به لیلاپیک امکان صعود هر سه قله را به کوهنوردان می دهد اما هر سه لیلاپیک پاکستان تاکنون توسط یک کوهنورد صعود نشدند.

 منبع:

Summitpost

استفاده از مطلب فوق فقط با ذکر نام وبسایت “بام ایران ، ۵۶۱۰ متر” مجاز است